Zoals in mijn vorige blog te lezen was, kreeg zoonlief het al binnen een paar weken voor elkaar om zijn hoofd meer dan een minuut omhoog te houden, en snel daarop kon hij van zijn buik op zijn rug draaien, maar dan? Blijft het daar bij vraag je je dan af; hoe lang duurt het voordat hij meer kan dan alleen van zijn buik op zijn rug draaien en andersom?
Het antwoord volgde, voor ons, al redelijk snel. Voor je gevoel is het nog maar een paar weken geleden dat je zoon voor het eerst het licht zag; in werkelijkheid is hij al een paar maanden oud! De ontwikkeling van liggen naar kruipen is heel mooi te volgen. Het begint dus, zoals eerder aangegeven, met zijn hoofdje omhoog houden. Na een tijdje zet hij zijn ellenbogen op de grond en richt hij zich op zodat ook zijn buik loskomt van de grond. Nadat hij dat onder controle had gekregen trok hij zijn knieën omhoog waardoor hij al in een kruipstand kwam te “zitten”.
Nadat deze mini mijlpaal was bereikt, duurde het even voordat er echt weer vooruitgang te zien was. Zoonlief genoot van het nieuwe uitzicht dat hij nu vanuit zijn box had; hij kwam erachter dat het uitzicht naar de woonkamer en zijn slaapkamer op deze manier ook interessant was. Een paar weken later was dit echter ook niet meer interessant en werd het toch echt tijd om deze kamers verder te gaan verkennen. We waren natuurlijk ook al met hem op de grond aan het oefenen: het naar kruipstand gaan vanuit op zijn buik liggen ging met de dag beter. En toen was daar het moment dat hij dan ook echt ging bewegen. Vreemd genoeg (maar achteraf blijkbaar normaal) ging hij eerst achteruit. Zette je hem midden in de kamer dan bewoog hij op een tijgerende manier naar achteren tot hij niet verder kon. Dit alles ging onder luid gegiechel en applaus van een troste papa en mama. Al snel ging het achteruit tijgeren over in vooruit tijgeren en niet veel later was er sprake van echte kruipbewegingen! Nu, een aantal maanden na dat moment, sta je er niet meer bij stil wat een vooruitgang de kleine man de afgelopen periode heeft geboekt. Nu moet je achter hem aan rennen omdat hij binnen een paar seconden de hele woonkamer aflegt. De volgende stap wordt lopen, maar daar moeten we, op dit moment, nog even op wachten; meer hierover in een van de volgende blogs.
In de periode dat meneer het kruipen onder de knie aan het krijgen was, was ook het moment aangebroken dat mama weer aan het werk moest. Dan komt daar het moeilijke moment (vooral voor mama) dat de kleine man voor de eerste keer naar de kinderopvang gaat. Heel wat traantjes hebben er gevloeid op dat moment. De spanning was in huis al voelbaar de avond voordat het zover was. Het is natuurlijk ook erg spannend om je zoon ergens “achter te laten” bij mensen die je niet/nauwelijks kent. Gelukkig werd hij erg goed en professioneel opgevangen op de kinderopvang waardoor papa en, in mindere mate, mama gerustgesteld waren. Vlak voordat we weggingen werd ons nog verteld dat we gedurende de dag best een paar keer mochten bellen om te kijken hoe het met hem ging. Gelukkig verliep dit allemaal prima en was hij de hele dag vrolijk en vond hij het ook leuk om ons weer te zien aan het einde van de dag. Zoonlief gaat tegenwoordig anderhalve dag per week naar de opvang met wisselend succes: de ene keer heeft hij geen enkele moeite, de andere keer is het huilen geblazen op het moment dat mama weggaat of als we hem op komen halen. Het einde van elke dag bij de opvang blijft echter hetzelfde: een grote brede glimlach en enthousiast zwaaien met z’n armen als papa of mama hem op komt halen!