Het moment dat je papa gaat worden komt steeds dichterbij. Steeds vaker begin je te beseffen dat je niet meer met z’n 2en bent, maar er heel snel iemand extra bij komt. Spannend, maar daarom zeker niet minder leuk.
Je begint wel te merken dat de zwangerschap niet een en al feest is: vermoeidheid, een schoppende baby, continue draaien tijdens het slapen en dan nog maar niet gesproken over de problemen waar je wederhelft mee zit. Nee, het leven is er (nog) niet prettiger op geworden. De tweewekelijkse uitstapjes naar de verloskundige beginnen ook steeds minder interessant geworden: het is meer een check up, dan dat je echt nog nieuwe dingen te horen krijgt.
Al met al kan dit tot de nodige frustraties lijden tijdens de zwangerschap. Je weet ondertussen maar al te goed dat je deze frustraties beter niet tot uiting richting de mama 2 be kunt brengen. Een tip om met deze frustraties om te gaan: leef jezelf 2 tot 3 x per week flink uit in de sportschool of ga een stuk hardlopen en zorg ervoor dat je oppeppende muziek op je oren hebt staan, dit heeft voor mij goed geholpen. Houd wel rekening met jaloerse blikken van mama 2 be, want zij kan waarschijnlijk nu niet (meer) zo gemakkelijk sporten als ze eerst kon. Als ze vraagt of je een keer niet kunt gaan sporten, maar haar kunt helpen is het dan ook verstandig hier naar te luisteren.
Dan is het moment daar (denk je)!! 37 weken zwanger, hevige buikkrampen en een baby die maar blijft bewegen (lees: knokken) in de buik. Je hebt gelezen dat een bevalling bij 37 weken geen probleem is, want de baby is inmiddels volgroeid, maar toch is er die spanning: gaat het allemaal wel goed, is het niet nog te vroeg, etc. Na een aantal uren van hevige krampen, wordt de pijn ineens minder en lijken de “weeën” ook weg te trekken. Je weet niet wat je ervan moet denken en belt toch de verloskundige maar even. Wat blijkt, het zijn schijnweeën; heel normaal blijkbaar, het lichaam bereid zich voor op de bevalling.
Als dit pas een voorproefje is, wat staat je dan allemaal wel niet te wachten, denk je nog…
Dan is daar de dag voor uitgerekende datum. Een klein plaatje van de situatie:
Mama 2 be kan zich bijna alleen nog maar van bank naar bed en vice versa bewegen en de afgelopen dagen heb jij als papa 2 be voornamelijk doorgebracht op het werk, thuis het huis in gereedheid brengen en tot overmaat van ramp ook nog elke dag op en neer naar het ziekenhuis voor een dagelijkse check up. Bij de laatste controle bij de verloskundige leek het hartje van de kleine spruit iets onregelmatig te kloppen, gelukkig was dit niet het geval. Na controle in het ziekenhuis was wel de hoeveelheid vruchtwater wat aan de lage kant. Daardoor moet je wederhelft, en dus ook jij, elke dag op controle in het ziekenhuis: een hartfilmpje, controle op mogelijke weeën, etc.
Een rustige avond op de bank na een lange en zware werkweek. Mama 2 be zegt dat ze zich niet zo lekker voelt en even onder de douche gaat staan, niets aan de hand denk je nog. Als ze na een half uur nog steeds niet beneden is, ga je toch maar eens even kijken. Ze is ondertussen in bad gaan liggen en verteld dat de baby flink aan het bewegen is en het warme water ervoor zorgt dat hij en zij wat rustiger worden. Na nog eens een uur heeft ze het idee dat het minder wordt en wil in bed gaan liggen. Als mama 2 be echter uit bad wil komen, merkt ze dat ze toch dat de heftige krampen terugkomen: de weeën zijn nu echt begonnen! Na ongeveer 5 uur wachten komen de weeën steeds sneller en komt het moment dat je als papa 2 be het ziekenhuis mag bellen. Met enigszins trillende stem bel je de verloskamers op en zeg je dat de weeën nu elke paar minuten komen en of jullie al naar het ziekenhuis mogen komen; gelukkig wordt er niet moeilijk gedaan en ben je zeker welkom.
Rond half 3 ’s nachts en overeind gehouden door een combinatie van adrenaline en het vooruitzicht dat jullie nu met z’n 3en naar huis gaan, kom je aan in het ziekenhuis. Via de spoedeisende hulp en met mama 2 be in een rolstoel richting de verloskamers. Na geweldig opgevangen te zijn op de afdeling worden we gedirigeerd naar een kamer op de 11e verdieping met een mooi uitzicht over de stad. Na nog een uurtje wachten wordt er besloten om de vliezen te breken om de weeën en de bevalling sneller op gang te brengen. Tot nu toe zag je dat mama 2 be het al zwaar had, maar nadat de vliezen zijn gebroken begin je pas te zien dat het echt zwaar wordt. Gelukkig kan je wederhelft tussen de weeën door nog een paar minuutjes slaap pakken en die zal ze nog hard nodig gaan hebben.
Ondertussen is papa 2 be al ruim 26 uur wakker en kan hij weinig meer doen dan op een stoel zitten, kijken hoe mama 2 be pijn lijdt. Ondertussen heb je alle Facebook en Twitter berichten van de dag al 5 keer doorgenomen en merk je dat er nog maar weinig mensen wakker zijn tussen 3 en 5 uur ’s ochtends. De familie van beide kanten is al op de hoogte gebracht via Whatsapp met het bericht dat het nu toch echt gaat gebeuren. Na ruim 12 uur weeën was dan eindelijk het moment daar: de bevalling kan beginnen.
Een hele spannende, zware, 12 minuten later was het dan zover: onze kerngezonde zoon is geboren! Wat een opluchting gaat er op dat moment door je heen zeg! Het moment dat je baby dan eindelijk geboren is denk je dat alles voorbij is, maar vervolgens worden er nog allerlei checks gedaan of de kleine echt helemaal gezond is en moet je ook nog eens wachten tot de nieuwe mama naar de wc is geweest. Wat zeg je nu, hoor ik je denken, naar de wc gaan? Ja, blijkbaar is dat een belangrijke check om te weten dat het met de nieuwe mama allemaal goed gaat.
Na een paar uur wachten kon ik, samen met een opgefriste moeder en een geweldige mooie zoon, de rust van ons eigen huis opzoeken. Althans, dat denk je op dat moment…
Onderwerp volgende blog: De kraamhulp, kraamvisite en slapeloze nachten