De afgelopen weken merkte ik dat het allemaal wat veel werd. Niet één groot ding, maar alles bij elkaar.
2025 was hectisch. Het overlijden van mijn Opa en Oma, kort na elkaar, drukte op werk, Co-ouderschap, waarbij ik de helft van de tijd drie kinderen draaiende houd, en het daten als single vader. Leuk en hoopvol, maar ook vermoeiend. Zeker als het uiteindelijk toch niet blijkt te werken.
Ik ging door, zoals veel vaders doen. Maar ergens voelde ik dat ik mezelf aan het voorbijlopen was; dat ik wel functioneerde, maar nergens echt stil stond.
Tijdens een gesprek met mijn coach vertelde ik over een solo trip die ik anderhalf jaar geleden maakte. Een week helemaal alleen naar Griekenland, ruim een jaar na mijn scheiding. Ik stond op dat moment volledig op de automatische piloot en had afstand nodig om alles even te laten landen.
Mijn coach zei iets simpels: Misschien is het tijd om dat weer te doen, maar dan kleiner.
Geen week. Geen groot plan. Gewoon een nachtje alleen weg.
Inhoudsopgave
Alleen weg als vader, bewust alleen
Ik besloot alleen te gaan. Niet met vrienden en niet samen met iemand, juist alleen.
Als ik alleen ben, kan ik niet “vluchten” in gezelligheid of gesprekken. Dan moet ik de confrontatie aangaan met mezelf. Met alles wat er ligt en waar ik normaal makkelijk overheen stap door het druk te houden.
Ik boekte een Beach Room in Vlissingen bij Pier7 (niet gesponsord;-)). De zee werkt voor mij altijd goed. Mijn andere opa en oma woonden vroeger aan zee. De lucht, de wind, het geluid. Het heeft iets vertrouwds en rustgevends. Alsof mijn lijf al weet wat mijn hoofd nog moet begrijpen.
Aankomen zonder meteen rust te voelen
Toen ik aankwam en de deur van de kamer achter me dichttrok, voelde ik geen rust. Eerder onrust.
Ik ben gewend altijd bezig te zijn en het liefst mensen om me heen te hebben. Ik ging zitten en begon meteen na te denken over wat ik ging doen; alsof stilzitten geen optie was.
Ik keek eerst een gemiste voetbalwedstrijd. Daarna liet ik het bad vollopen. Boek erbij, rustige muziek aan. Ik lag er bijna een uur in, wat voor mijn doen echt lang is.
Mijn lichaam ontspande langzaam. Mijn hoofd bleef aan.
Gedachten dwaalden af, bladzijden moest ik opnieuw lezen. En ondanks dat ik me had voorgenomen mijn telefoon weinig te gebruiken, pakte ik hem toch. Afleiding. Niet te diep hoeven nadenken.
Dat laatste voelde ergens als falen: ik had het anders willen doen. Tegelijk lukte het me om de telefoon weer weg te leggen en te blijven liggen. Niet perfect. Wel bewust.
Alleen uit eten en toch blijven zitten
Na het bad ging ik alleen uit eten. Dat vind ik misschien wel het lastigste van alleen weg zijn.
Niet omdat ik het niet kan, maar omdat ik denk dat mensen er iets van vinden. Alsof alleen uit eten raar is, of zielig. Alsof je eigenlijk niet hoort te zitten waar je zit. Normaal gesproken deel ik dit soort momenten juist graag samen, bijvoorbeeld tijdens een uitje zoals ik eerder beschreef bij The Chocolate Factory in Veghel. Juist daarom voelde dit alleen zijn zo anders.
Ik ging bewust ergens zitten waar ik overzicht had, maar niet te veel in beeld was. Vervolgens keek ik naar het menu, naar andere mensen en pakte af en toe mijn telefoon. Ik was er eigenlijk best oké mee. En toch ging het meerdere keren door mijn hoofd dat anderen het vast vreemd zouden vinden dat ik daar alleen zat.
Toen ik weer buiten stond, voelde ik vooral trots. Niet omdat het leuker was dan samen eten, want dat blijft fijner, maar omdat ik het gewoon had gedaan.
Dingen opschrijven zonder ze te willen oplossen
Tussen het voetbal kijken en het bad door had ik een notitieblokje gepakt dat ik speciaal voor deze nacht had gekocht. Ik maakte drie lijstjes voor mezelf:
- Wat was er minder in 2025;
- Wat was mooi in 2025;
- Plannen voor 2026;
Ik gaf mezelf per onderdeel één pagina. Zo moest ik er goed over nadenken, maar sloeg ik niet door in overdenken.
Het was confronterend en opluchtend tegelijk, en vooral overzichtelijk. Niet alles hoefde opgelost; het mocht er gewoon staan.
Ook had ik een kleurboek voor volwassenen gekocht (ja, echt waar) en kleurpotloden en ook dat bleek ontspannend te werken!
Die nacht sliep ik verrassend snel wat ik niet had verwacht, maar wel een goed teken was.
Hardlopen over het strand om mijn hoofd leeg te maken
Ik werd vroeg wakker. Het was nog donker. Ik bleef even liggen tot het langzaam lichter werd en trok daarna mijn hardloopspullen aan.
Ik rende het strand op. In het begin ging het soepel, tot ik merkte dat ik wind mee had gehad hahaha. Terug was het zwaarder; niet alleen het tegen de wind in lopen, maar hardlopen op zand vraagt iets anders dan op asfalt.
Met muziek op liep ik door. De songteksten kwamen bewuster binnen; ze raakten het verlies van mijn Opa en Oma. Het deed me beseffen hoe ingewikkeld relaties soms zijn. Het deed me twijfelen aan of ik wel altijd goed genoeg ben als Papa. En het deed me ook weer denken aan dat de combinatie van werk en privé erin kan hakken.
Mijn hoofd werd niet leeg, maar wel rustiger. Alles mocht er even zijn.
Na afloop was ik fysiek moe, mentaal ook. En ik voelde dat niet alles verwerkt was. Maar ook dat dat misschien niet hoeft na één nacht.
Weer naar huis, met iets meer ruimte
Na het douchen pakte ik mijn spullen in en ging ontbijten. Het voelde als een opluchting dat ik dit had gedaan. En tegelijk ook een beetje alsof ik er niet alles uit had gehaald wat ik vooraf had bedacht.
Toen ik weer in de auto stapte, besefte ik vooral dit: niet alles hoeft in één nacht opgelost te zijn. Soms is het genoeg om even stil te staan en te voelen waar je staat.
Misschien is dat wel mijn nieuwste idee ooit over zou moeten gaan: Niet over wegvluchten of grote oplossingen. Maar over jezelf, als mens, maar ook als Papa, die ruimte mogen gunnen. Klein, eerlijk en zonder oordeel.
Gewoon even alleen zijn.