De rust van je eigen huis, nadat je uit het ziekenhuis komt, na de bevalling; het klinkt zo mooi en rustig…
De harde werkelijkheid begint echter al net voor je het ziekenhuis uit gaat. Je hebt je zoon net voor de eerste keer vastgehouden en dan moeten er al andere dingen geregeld worden.
Punt 1 is het bellen van de kraamhulp. Vrouwlief heeft al maanden geleden onderzoek gedaan wat nu de beste kraamhulp is en het enige dat jij nog hoeft te doen is te bellen dat de kleine geboren is en of ze vandaag langs kunnen komen (want ja, meteen de dag dat het nieuwe mensje op deze aardbodem staat, komen ze meteen langs). Na wat algemene info te hebben gegeven is het allemaal in orde en staat de kraamhulp 2 uur later al op de stoep. Het is een typische “oude stempel” kraamhulp: zo’n type “niet lullen, maar poetsen”, letterlijk en figuurlijk. We hebben ontzettend veel geluk gehad met deze dame, ze heeft geen moment geklaagd, heeft de was gedaan, het huis gepoetst en het kraambezoek opgevangen.
Dat brengt me meteen bij punt 2: het kraambezoek. Als er iets is waar je eigenlijk niet op zit te wachten, dan is het wel allerlei familie/vrienden op bezoek na zo’n uitputtende dag/nacht na de bevalling, hier begint het eerste stukje opofferen al. Nadat je je principes en vermoeidheid opzij hebt gezet, is het dan toch echt tijd voor het eerste bezoek en wel meteen al in het ziekenhuis: de nieuwe Opa en Oma van papa’s kant en de eerste tante, speciaal overgekomen vanuit Amsterdam. Ondanks dat je er tegenop zag, was het toch wel een geweldig moment om je ouders zo trots en blij te zien. Vol trots namen ze hun eerste kleinzoon in hun armen. Na de eerste foto’s van de troste ouders/grootouders te hebben genomen is het dan tijd om huiswaarts te keren. Ook daar worden we al opgewacht door het eerste bezoek: grootouders van mama’s kant en een trotse nieuwe Oom en Tante. Een aantal uur later, en inmiddels ruim 38 uur wakker, is het dan eindelijk tijd om heerlijk je eigen bed weer op te zoeken en een nachtje welverdiende rust te pakken…
Dat brengt me dan helaas op punt 3 van deze blog: slapeloze nachten. Je zult ongetwijfeld al die optimistische verhalen van andere nieuwe papa’s en mama’s hebben gehoord van hun kinderen die na een paar nachten al doorsliepen; ik kan je 1 ding vertellen: ga er maar vanuit dat het minimaal een half jaar duurt voordat je kleine spruit doorslaapt, dan kan het (hopelijk) alleen maar meevallen. Het is bizar hoe je lichaam en geest nog kunnen functioneren na een paar maanden met een paar uur slaap achter elkaar per nacht, maar het lukt op de een of andere manier toch. Nu, ruim een jaar later, vraag ik me nog steeds af hoe ik het voor elkaar heb gekregen, maar ik denk dat je lichaam naar een soort van superstand springt, waardoor dit allemaal mogelijk is. Troost je hiermee: er komt een dag dat je weer door kunt slapen; in de tussentijd: Opa en Oma staan waarschijnlijk al snel te springen om een avondje de nachtdienst over te nemen, maak hier dan ook zeker gebruik van! Ondanks dat de nieuwe moeder nu geen baby meer in haar buik heeft, moet je wel nog steeds voorzichtig zijn met dit idee te opperen, want het laatste wat zij wil is het belangrijkste in haar leven af te moeten staan, al is het maar voor 1 nacht.
En ja, haal je maar niet in je hoofd dat jij het belangrijkste bent dat zij heeft; vanaf het moment dat ze erachter kwam dat ze zwanger was, is dat de baby geworden. als jij het überhaupt al ooit bent geweest ;-).
Onderwerp volgende blog: Poepluiers, (ongewenste) adviezen en groeisprongetjes