Het vaderschap, anderhalf jaar later

Tweet

Het is alweer ruim anderhalf jaar geleden dat ik super trots mijn zoon J. voor het eerst in mijn armen kon houden. Na een heftige zwangerschap, en een (voor mijn gevoel) lange bevalling van ruim 13 uur, kon ik mijn geluk niet op toen ik die kleine man in mijn armen kon houden. Dit was het begin van iets heel moois, dat wist ik zeker!

Sinds die mooie dag in april, is er een hoop veranderd. De kleine man, is ondertussen al een grote kerel van ruim 90 cm geworden en ruim 12,5 kg geworden…

Laten we bij het begin beginnen. wat waren de eerste maanden fysiek en mentaal zwaar: je “normale” leven, zoals voor de geboorte van je kind, gaat ook nog normaal door. Je moet nog steeds fulltime werken, maar sinds er een klein kindje in huis is, lijkt het ineens alsof je 2 fulltime banen hebt en daarnaast ook nog nachtdiensten er gratis bij cadeau krijgt. Nu mag ik nog niet klagen, aangezien mijn vrouw parttime natuurlijk in eerste instantie nog zwangerschapsverlof had en zich, mede vanwege de borstvoeding, opofferde om de nachtelijke voedingen op zich te nemen. Niet uit bed hoeven is op zich prima, maar je wordt natuurlijk alsnog wakker als de kleine man zich laat horen middenin de nacht.

Dit was op het werk dan ook goed te merken door vermoeide ogen en behoorlijk wat gapen. De roze (of blauwe) wolk waar je je op bevond na de geboorte, lijkt al snel in een donderwolk te veranderen. Voor mijn werk zit ik ook regelmatig lange stukken in de auto, maar gelukkig werd er op mijn werk goed rekening gehouden met de zware periode die elke jonge ouder meemaakt en kon ik veel vanaf kantoor werken.

De lichtpuntjes die zich tussendoor voor deden waren voornamelijk de dagen dat we lekker met zijn drietjes door konden brengen en de regelmatige bezoekjes aan het consultatiebureau om te kijken hoe meneer weer gegroeid was. Omdat we in het begin nogal twijfelden of J wel genoeg at, gingen we bijna elke week even op het spreekuur van het consultatiebureau langs om hem te wegen. Gelukkig ging het met de groei van J goed en hoefden we ons daar geen zorgen om te maken.

Een van de minder positieve dingen die ik in de eerste paar maanden na de geboorte heb gedaan, was regelmatig wat tijd voor mezelf nemen. Ik ging dan een avondje bijpraten met een vriend/vriendin, maar vergat dat mijn vrouw ook wel eens een avondje voor zichzelf nodig heeft. Mijn vrouw gaf altijd aan dat het ok was, als ik ergens heen ging, maar ik had zelf wat meer verantwoordelijkheid moeten nemen, besef ik me nu achteraf. Natuurlijk moet je allebei tijd voor jezelf kunnen hebben, maar ik heb me er toen wat te makkelijk vanaf gemaakt; het vaderschap viel me af en toe behoorlijk zwaar.

Aan de ene kant hadden we geluk met J, want huilen deed hij niet zoveel, maar het slapen bleef toch een behoorlijk probleem. We hebben van alles geprobeerd om hem door te laten slapen: overdag meer eten, meer melk geven, minder impulsen geven voor het slapen gaan, slaaprituelen invoeren, etc., maar niets leek echt te helpen. Soms sliep hij een nachtje bijna helemaal door, maar toen hij na 8 maanden nog steeds niet echt door sliep zijn we maar eens naar een Osteopaat gegaan. Deze gaf aan dat J behoorlijk wat energie in zijn lijfje heeft zitten (maar dat wisten we natuurlijk al), maar ook gaf hij aan dat er een soort blokkade achter zijn oog zat. Tijdens het slapen zijn er periodes dat je diep slaapt en periodes dat je licht slaapt. Bij de periodes dat J licht sliep, zorgde de druk achter zijn oog ervoor dat hij wakker schoot en dat zorgde er dan weer voor dat wij ook wakker werden. Na het eerste consult bij de Osteopaat, sliep hij ineens 2 weken elke nacht goed: wat waren wij blij en opgelucht. Natuurlijk zijn er periodes dat er een hoop in zijn lijfje en hoofdje gebeurt, waardoor hij weer minder goed slaapt, maar over het algemeen ging het een stuk beter. Op dit moment zitten we echter weer in een periode dat J niet goed slaapt. Hij is een beetje ziekjes, maar na ondertussen bijna 3 weken weer minimaal een uur per nacht wakker te zijn, hopen we weer op betere tijden.

In de afgelopen periode zijn we erachter gekomen dat J zich bij ons op zijn eigen eigenwijze manier gedraagt. Als hij op de kinderopvang is geweest, of hij heeft gelogeerd bij mijn ouders, dan is er geen vuiltje aan de lucht en slaapt hij vaak prima, heeft hij de hele dag niet gehuild of geklaagd. Op het moment dat hij ons dan weer ziet, lijkt het alsof er een knop om gaat en vindt hij het nodig om te klagen en te huilen alsof er van alles aan de hand is. Een mooi voorbeeld was vandaag: hij had bij zijn opa en oma geslapen en heeft zich de hele dag voorbeeldig gedragen: prima geslapen en gegeten en gedronken, totdat ik hem op ging halen. Hij wilde zijn jas niet aan doen, wilde niet in de auto, de muziek in de auto was niet goed en hij heeft de hele boel bij elkaar gegild…

Is dit iets dat herkenbaar is voor jullie?

Zoals je hierboven hebt kunnen lezen, is het vaderschap mij in de afgelopen anderhalf jaar toch wel zwaar gevallen: je levert een hoop vrijheid en rust in, maar, zo cliché als het klinkt, je krijgt er ook een hoop mooie dingen voor terug. Om deze blog positief af te sluiten, hierbij dan nog een paar van de vele hoogtepunten:

• De eerste keer je zoon in je armen nemen
• De eerste keer dat je zoon begint te kruipen
• De eerste stapjes
• Het moment dat hij Papa zegt
• De glimlach op zijn gezicht als hij je herkent als je hem op gaat halen bij de kinderopvang
• Zien en voelen dat hij troost bij je kan vinden als hij verdrietig is of zich niet lekker voelt
• Als je thuis komt van je werk van grote afstand al “papa papa papa” horen
• Elke keer als je bij het consultatiebureau bent geweest en ze zeggen dat hij zo goed groeit en het zo goed doet
• De uitjes die je met z’n 3en doet en waarbij je je zelf weer even kind waant

Ik ben heel benieuwd of jullie jezelf in deze blog herkennen of juist niet. Viel het ouderschap jullie zwaar of was het juist precies wat je ervan verwachtte?