Vrouwlief een weekendje weg, wat nu?!

Tweet

Een tijdje geleden ging vrouwlief een weekendje met vriendinnen weg. Ze gingen op bezoek bij een vriendin die in het zuiden van Spanje woont. Heerlijk voor haar, maar voor mij was dit als papa best wel spannend. Het was de eerste echte keer dat ik alleen met J was. En dan niet zo maar 1 nachtje, maar een héél weekend!

Vrijdagavond: samen met J gingen we vrouwlief op het vliegveld afzetten; J was op dat moment net iets ouder dan 1 jaar, dus heel veel kreeg hij hier niet van mee, maar mama des te meer. Het kostte haar zichtbaar moeite om haar zoon “achter te laten” en met tranen in haar ogen liep ze richting de douane. En toen was mama ineens niet meer in de buurt, en nu?? Allereerst reden we terug naar huis toe en legde ik J uit dat mama een paar daagjes niet thuis zou zijn en dat we leuke dingen met z’n tweetjes gingen doen, hij moest er om lachen, dus ik ga er maar vanuit dat hij het prima vond :).

Thuis aangekomen bracht ik J volgens zijn normale avondritueel naar bed: even douchen, zijn pyjama en slaapzak aan en, na een verhaaltje en een flesje melk lekker naar bed. Aangezien ik zelf redelijk diep slaap, koos ik er voor om de deuren van onze kamers een stukje open te laten, zodat ik het wel echt zou horen als hij wakker werd/papa riep. Het vreemde is, dat wanneer je écht alleen thuis bent, je toch minder goed slaapt dan wanneer je met z’n 2en bent: elk geluidje ben je op je hoede, terwijl ik hier normaal helemaal geen last van heb.

Na een toch wel kortere nacht dan normaal was het vreemd om wakker te worden zonder dat vrouwlief in de buurt was. Ik ben uiteindelijk J uit zijn bed gaan halen en wij hebben nog lekker met z’n 2tjes een uurtje liggen chillen in bed, heerlijk! Nadat we lekker een boterhammetje hadden gegeten, zijn we met z’n 2tjes naar de indoorspeeltuin gegaan. Dit is echt één van de favoriete uitjes van J, omdat hij daar helemaal zijn ei (en energie) kwijt in kan. Nadat hij ‘s middags heerlijk, ruim 2 uur, geslapen had, zijn we naar opa en oma (mijn ouders) gegaan en heeft hij daar heerlijk kunnen knuffelen, nog wat gespeeld en goed gegeten.

Om een uur of 7 was het tijd om weer terug naar huis te gaan en te gaan slapen; ook hiermee ging alles eigenlijk weer prima, maar toen werd het midden in de nacht. Nadat ik nog wat uurtjes op de bank had gehangen en alle voetbalwedstrijden voorbij had zien komen, ging ik mijn bed opzoeken. Ik ging uiteraard nog even kijken hoe het met J ging, maar tot mijn grote verbazing zat hij rechtop in zijn bed en zag ik dat hij flink gehuild had… Had ik dan echt niets gehoord beneden?! Na hem een beetje gesust te hebben, en een extra flesje melk te hebben gegeven, kwam hij weer een beetje tot rust, maar schijn bedriegt. Ik ben uiteindelijk meerdere keren die nacht nog uit bed geweest om hem gerust te stellen, zou hij zijn mama dan echt zo missen? J in ons bed leggen heeft helaas geen zin, omdat hij dan denkt dat hij in de speeltuin is en alles doet, behalve slapen.

Met wallen tot op mijn knieën was het om 6 uur dan zover: J weigerde om verder te slapen en ik hees mezelf maar uit bed. Ik ben uiteindelijk stiekem even 20 minuten onder de douche gaan staan om een beetje fatsoenlijk wakker te worden. Ik merkte wel dat het allemaal net even wat meer moeite kostte die ochtend om J aan te kleden, naar beneden te brengen en dingen met hem te ondernemen. Uiteindelijk hebben we het die dag rustig aan gedaan en waren we allebei blij dat we vrouwlief aan het einde van de middag op konden halen op het vliegveld.

Tijdens dit weekendje weg van vrouwlief heb ik een klein beetje kunnen ervaren hoe het is om alleenstaande ouder te zijn. Ik moet zeggen dat het me zwaarder viel dan dat ik in eerste instantie gedacht had. Bij deze dan ook een diepe buiging voor alle alleenstaande ouders die elke dag voor deze uitdagingen staan!

Ga jij of je man/vrouw wel eens een weekendje weg en wat doe jij dan met je kindje(s)? Ik ben heel benieuwd naar jullie ervaringen!