Vanavond wederom een nieuwe aflevering van Kerels met een Kleintje op RTL5, zijn jullie het ook al aan het volgen? Ik verbaas me wel steeds meer over hoe sommige mannen het vaderschap voor zich zien. Als ik onze zoon in een draagdoek zou dragen en mijn skates aan zou trekken, zou mijn vrouw mij echt af gaan maken. Als ik zou zeggen dat “wij” de weeën goed hebben opgevangen, wederom een knal voor mijn kop :). Maar goed, serieuzere zaken: het is tijd voor deel 3 van de Kerels met een Kleintje Rubriek. Vandaag worden de vragen beantwoord door de wederhelft van Merel van Lotus’ Writings.
De vragen
1. Waar was jij toen je hoorde dat je vrouw/vriendin zwanger was en wat ging er op dat moment door je heen?
Ik stond in de woonkamer te wachten, terwijl zij de test deed. Merel kwam de wc uit met een vage omschrijving, waardoor het niet direct tot me doordrong. Daarom legde ze het nog eens uit. Ik was een beetje in shock. We hadden weleens over kinderen gepraat, maar altijd in de toekomst. Dit ging ineens heel snel. Toch heb ik nooit getwijfeld. Ik wist wat voor moeder ze was en had daar vertrouwen in. De shock maakte daarom snel plaats voor blijdschap, zeker tijdens de echo’s en later toen ik de baby voelde schoppen.
2. Welke afwijkend (eet)gedrag heeft jou het meeste verbaasd bij je vrouw/vriendin tijdens de zwangerschap?
De aardbeien waren niet aan te slepen. Ze is meestal niet zo van het fruit eten maar nu leek ze bijna alle fruitloze jaren in die 9 maanden tijd in te halen.
3. Ben je (bijna) altijd meegegaan naar de afspraken bij de verloskundige en waarom wel/niet?
Ja ik ben altijd meegegaan naar alle afspraken. Dat kwam uit eigen interesse. Omdat ik dan overal van op de hoogte was, bracht het rust op de momenten dat mijn zwangere vriendin paniekerig deed. Ik ga trouwens nog steeds altijd mee, nu naar het consultatiebureau.
4. Wat vond je van de bevalling, vanuit papa perspectief?
Echt een wonder van moeder natuur. Mijn respect voor de vrouw als krachtig en sterk wezen is alleen nog maar verder gegroeid.
5. Wat vond je van de eerste weken nadat je papa was geworden?
Ik was, toen het besef eenmaal kwam dat ik papa was geworden, vooral opgelucht. Want na maandenlang voor mijn gevoel aan de zijlijn te moeten staan, kon ik eindelijk iets doen. Volgens mij ben ik geboren om vader te zijn. Bovendien kon ik nu de belofte waarmaken die ik al op heel jonge leeftijd met mezelf maakte: als ik ooit een kind krijg dan ga ik er 200% voor. En tot nu toe lijkt dat me aardig te lukken.
Ik nam de eerste drie weken na de bevalling bijvoorbeeld vrij van mijn werk. Daardoor hoefde ik niets te missen. ‘s Nachts stond ik op om de luier te verschonen waarna Merel ging voeden, zorgde ervoor dat haar niets te kort kwam. Doordat ik zo druk was, vlogen die eerste weken om! Sinds die eerste weken heb ik wekelijks een dag ouderschapsverlof. Zo mis ik helemaal niets van het opgroeien van onze dochters, ik geniet echt van die tijd samen.
Ook deze papa wil ik bedanken voor het beantwoorden van de vragen! Het klinkt alsof jij het prima voor elkaar hebt als papa!
Vind jij het ook leuk om jouw verhaal of het verhaal van je vriend/man te laten doen in deze rubriek, ik ben nog op zoek naar papa’s die hun verhaal willen doen! Laat mij het even weten via Twitter, Facebook of via een mailtje!
Leuk!!
En ja, hoewel ik natuurlijk verre van objectief ben, hij is een fantastische vader voor alledrie.
Groot gelijk heb je; het zou niet goed zijn als je dat niet zou vinden toch? thanks voor de leuke input!
Ja haha dat is zo