Afgelopen zondag was het tijd voor wat quality time met het gezin. Nadat we zaterdag de hele dag J hadden moeten missen, omdat wij mijn zusje gingen helpen met verhuizen, hadden we zin om iets met z’n drietjes te gaan doen. Het was superlekker weer; volop zon en bijna 20 graden. Vol goede moed stapten we op de fiets om “even” een zonnebril voor J te gaan kopen in het centrum. We besloten de buggy niet mee te nemen, slechtste keus van de dag…
Twijfels
Ik heb even getwijfeld of ik deze blog moest schrijven, omdat ik twijfelde of ik mij niet aanstelde. Toen ik echter de reacties op mijn Twitter bericht las, zag ik dat ik zeker niet de enige was die deze horror story heeft beleefd. Normaal gesproken nemen wij altijd de buggy mee als we naar het centrum gaan; als J geen zin heeft om te lopen of de hele tijd de andere kant op wil lopen, kunnen wij hem lekker in de buggy zetten. Vaak is het dan wel even een minuutje klagen, maar daarna zit hij altijd vrolijk om zich heen te kijken.
Met of zonder buggy?
We hebben een buggydrager voor achter op de fiets, maar dit is zo ongeveer de miskoop van het jaar, aangezien de buggy bijna niet blijft hangen en het allemaal behoorlijk gammel is. Aangezien J nu bijna 2 jaar wordt, dachten we dat het wel kon om een keer naar het centrum te gaan zonder de buggy mee te nemen. Een BIG mistake kan ik je zeggen!
De roltrap
In het begin ging het nog wel prima: op de fiets vermaakte hij zich prima en de roltrap naar de fietsenstalling is altijd een feest! En toen was daar het eerste obstakel: de roltrap in de H&M: naar beneden ging prima, maar toen we beneden aankwamen, moest meneer uiteraard weer met dezelfde roltrap weer naar boven. Na kort uitgelegd te hebben dat dit echt niet kan, want er staan mensen op de roltrap die ook naar beneden willen, kregen we hem toch mee richting de kinderafdeling. Gelukkig viel dit nog alles mee en hielden we goede hoop dat het de rest van de middag goed zou gaan…
Dorst
En toen kwam het moment dat meneer dorst kreeg; hij begint dat meteen duidelijk te maken door “Mane, Mane” (limonade) te roepen. Snel liepen we een tentje in en kochten we een flesje appelsap voor hem. Helaas hadden ze geen rietjes, dus moest J uit het flesje drinken. Dit ging eigenlijk best wel prima. J vond het alleen wel interessant om te gaan lopen en drinken tegelijkertijd. Om te voorkomen dat hij zou vallen met het flesje in zijn mond, heb ik hem, samen met vrouwlief, op een bankje gezet om zijn dorst te lessen.
Schreeuwen op straat
Nadat ik even snel bij de Hema naar binnen was geweest, was het tijd om J en vrouwlief van het bankje te plukken en weer terug richting huis te gaan. J begon al een beetje moe te worden en, zoals ik al even aangaf, hadden we dus geen buggy bij ons. Toen vrouwlief er tot overmaat van ramp nog achter kwam dat een idioot kauwgom op het bankje had geplakt, waar zij dus in was gaan zitten, ben ik maar met J richting de fiets gaan lopen, althans dat was het plan… Na ongeveer 5 meter lopen bedacht J dat hij echt geen zin had om te gaan lopen. Ik dacht: “Prima, dan neem ik je wel op mijn arm”. Helaas, ook daar had meneer even geen behoefte aan. Wat hij wel leuk vond was om op de grond te gaan liggen. Aangezien het centrum van Eindhoven nou niet echt de meest schone plek is, leek me dat nou niet zo’n goed idee. Toen ik hem oppakte brak helaas de hel echt los. Hij begon zo ontzettend hard te schreeuwen dat ik direct 300 priemende ogen op mij gericht kreeg. Ze leken allemaal hetzelfde te denken: “Kun jij je kind niet even in bedwang houden?”. Wat een verschrikkelijk gevoel is dat. Op racetempo ben ik richting de fiets gelopen/gerend en toen we bijna bij de fiets kwamen, leek hij gelukkig iets te kalmeren en hield het schreeuwen langzaam op. Wat baalde ik dat we geen buggy hadden meegenomen. Gelukkig kwam mama al snel aangelopen met een nieuwe broek, die ze meteen even aan had getrokken, en konden we weer op de fiets naar huis. Tijdens de rit naar huis was meneer weer helemaal in z’n element en was hij weer volop aan het brabbelen tot aan huis.
De volgende keer dat wij weer eens naar het centrum gaan, nemen wij dus zeker de buggy weer mee. Ik denk dat J het gewoon nodig heeft om af en toe tot rust te kunnen komen in zijn buggy. Hebben jullie deze horror ook wel eens meegemaakt en hoe doen jullie dit als je je kind(eren) mee neemt naar het centrum?
P.S. Volgen jullie mij al op Twitter, Facebook en Instagram?
Als ik dit zo lees dan denk ik toch stiekem: Is dat alles?
Die priemende ogen ken ik, maar ik heb daar schijt aan. Ik laat die 300 ogen op dat moment dan juist zien dat ik mijn kind wel in bedwang heb en corrigeer hem gewoon waar iedereen bij staat.
Als ik andere ouders dat zie doen heb ik alleen maar respect voor ze.
Het was vooral vermoeiend en jammer dat het toch wat anders liep dan dat we gehoopt hadden. Het lastigste vond ik nog wel het corrigeren: ik heb hem heel duidelijk toegesproken en uitgelegd waarom we een bepaalde kant opgingen, maar het leek deze keer niet te landen bij hem. Ik probeer ook om de andere mensen te negeren, maar dat is vaak makkelijker gezegd dan gedaan.
Wie weet gaat het er de volgende keer gezelliger eraan toe en hoeven we niet na een uurtje alweer naar huis
O verschrikkelijk! Die priemende ogen zijn hartstikke irritant, omdat je kind zich daar helemaal niks van aantrekt. In tegendeel, lijkt wel, want wat is er nu leuker dan zo’n groot publiek?
Zo’n dag is ontzettend vermoeiend, voor hem én voor jezelf. Wij hebben de middelste een keer bij wijze van experiment een eigen karretje in de supermarkt gegeven. Eerst propte ze een handvol snoeptomaat in haar mond, daarna ruzie omdat zij witlof wilde en wij niet, toen drama bij vlees, kaas, boter etc. Heb de boodschappen toen maar opgegeven en ben later alleen terug gegaan.
Kortom, je bent zeker niet de enige.
En voor oudere kinderen met vervelend gedrag heb ik vast wel een tip; doe het na. Ik ben een keer op de supermarktvloer gaan zitten met een kwaad gezicht, ze schaamde zich rot (mijn vriend geloof ik ook, maar het doel heiligde wel de middelen want ze hield gelijk op met klieren)
Ik weet dat ik me van die andere mensen niets aan moet trekken, maar dat is zo lastig…
We hadden dus de planning om de hele middag naar de stad te gaan, maar zijn helaas al na een uurtje ongeveer weer richting huis vertrokken.
Als J het mandje bij de supermarkt van ons heeft “afgepakt” rent hij ook door de winkel en gooit er van allerlei dingen in. Als hij dan doorloopt pakken wij het er snel weer uit en leggen het terug .
Ik ga je tip zeker gebruiken als hij wat groter is, moet hilarisch zijn
Herkenbaar. Echt het grote centrum hebben we nooit aangedurfd zonder buggy maar bij een paar kleine boodschappen deden we dat wel eens in kleiner winkelcentrum. Deden ja want ook dat was geen succes. Mijn man moest voor een nieuwe telefoon en daar rende mevrouw telkens de winkel uit. Dus ik telkens achter haar aan en als ik haar dan op wilde pakken was het ook schreeuwen en op de grond liggen. Voelde me ook erg bekeken. Dat heeft ze ook als ik niet haar kant op wil tijdens rondje lopen in de wijk aan het handje. Misschien is het ook wel een fase en kan het over een tijdje wel weer zonder buggy.
De situaties die je beschrijft zijn echt spot on met hoe J zich gedraagt; fijn om te zien dat je toch niet de enige bent.
Ik ga er wel vanuit dat het een fase is hahaha. Als hij straks wat ouder is kan hij ook beter begrijpen waarom sommige dingen wel en niet kunnen (hoop ik dan maar)
Heel herkenbaar dit… Ook de reacties trouwens!
Ik neem Fiene wel eens aan de hand mee, maar alleen als mijn man er ook bij is! Dan kan de één met haar de winkel doorlopen en de ander even winkelen. Anders rent ze alleen maar weg!
Vooral dat laatste ja! Vrouwlief durfde het laatst aan om met hem alleen even naar het winkelcentrum te gaan, maar dat doet ze dus ook nooit meer .
Als je met z’n tweetjes bent kan de een inderdaad de spullen pakken en heeft de ander oppastijd.
Het zal vast wel beter gaan als ze ouder worden (hoop ik maar)
Yep toevallig gisteren geprobeerd met peuter en baby naar de supermarkt te lopen. Baby in de wagen en peuter lopen. We hebben 1,5 uur gedaan over een wandelingetje van 10 minuten, dus dan weet je het wel een beetje… Haha!
Haha, fijn is dat he… Ach zolang ze niet op de grond gaan liggen of de boel bij elkaar schreeuwen is het nog wel te doen
Ik ga nooit meer zonder buggy op stap. Toch zeker niet totdat ze een jaar of tien is. Gelukkig was ik vlakbij huis toen dochterlief weigerde verder te lopen, maar grappig was het niet. 😉
Peuters zijn zo onvoorspelbaar: onze dochter heeft een periode gehad dat ze overal zelf naar toe wilde lopen en de buggy een soort nutteloze accessoire was, maar tegenwoordig vindt ze het wel relaxed. En wij dus ook. Lang leve buggy’s!
Ik denk dat de buggy hier ook een accessoire blijft die lang mee blijft gaan. Aangezien onze Ferrari op Red Bull soms z’n rustmomenten nodig heeft, en hij die goed in z’n buggy kan vinden, gaan we die dus niet meer thuis laten.
Niet fijn dat zo’n uitstap anders uitdraait dan gedacht. Met kindjes is dat toch niet altijd evident, he, snel even een boodschap doen. Better luck next time!
Nee, we hadden ons er iets anders bij voorgesteld. Gelukkig wel de dingen kunnen kopen die we wilde kopen.
Hopelijk gaat het de volgende keer beter inderdaad
Ik sleep of de buggy of de draagzak mee, want dat liggen en krijsen en gedoe is zo vermoeiend! En van die priemende blikken moet je je lekker niks aantrekken hoor!
Draagzak is (helaas) echt niet J z’n ding… De buggy is eigenlijk altijd wel de oplossing gelukkig!
Probeer me weinig van die blikken aan te trekken, maar is wel lastig…
Oooo die blikken zijn erg hè! Ik neem bijna nooit meer een wagen mee maar als ik ga shoppen wel, al is het maar om de tassen in/op te gooien
Haha, zeker voor papa’s is een buggy ook echt een uitkomst: aangezien wij geen tas meesjouwen moeten we alles in onze broekzakken proppen. De buggy kunnen wij dus mooi als vervanger voor een tas gebruiken en die blikken, tja, trek me er toch wel wat (teveel?) van aan…