Koorts bij een baby – D opgenomen in het ziekenhuis (Deel 1)

Tweet

Zoals jullie de afgelopen week wel gemerkt hebben was er weinig activiteit op de blog. Dit komt aan de ene kant doordat het ontzettend druk is, zowel op mijn werk als thuis. Maar aan de andere kant heeft dit nog een andere reden. Vorige week heeft D namelijk ruim 2,5 dag in het ziekenhuis gelegen. Waarom je nooit met een (6 weken oude) baby met koorts weggestuurd mag worden door de huisarts, of van de huisartsenpost, lees je vandaag.

Spontane koorts

In de nacht van zondag op maandag stond B op om te kijken of D wilde eten. D maakte nu alleen een ander ‘geluidje’ dan normaal; wat meer klagend. B pakte hem uit zijn bed en wilde hem borstvoeding geven. Vreemd genoeg wilde hij niet (goed) eten: elke keer liet hij de borst los en echt drinken was er ook niet bij. Daarnaast voelde hij ook wat warm aan. B besloot hem terug in bed te leggen en viel weer in slaap. Een uurtje later begon D weer te huilen, maar nu harder en alsof hij echt pijn had. Toen ze bij hem ging kijken, voelde hij ineens nog warmer aan. B nam zijn temperatuur op en dit bleek 39,1 ºC te zijn. Ons was altijd verteld dat een baby, onder de drie maanden, eigenlijk helemaal geen koorts mag krijgen. Dus belden wij de huisartsenpost…

Naar de huisartsenpost

Na een heel vragenvuur van ruim 10 minuten werd besloten dat wij toch maar even langs moesten komen bij de huisartsenpost. Het was ondertussen 4 uur ‘s ochtends en wij belden Schoonpapa en Mama op om te vragen of zij op J konden passen, zodat wij met z’n drieën naar de huisartsenpost konden gaan. Gelukkig was Schoonmama binnen 10 minuten bij ons en stapten wij in de auto. Aangekomen bij de huisartsenpost legden wij de situatie uit. Niet alleen had D last van koorts, ook was hij heel erg aan het kreunen. Nu heeft hij hier, in verband met zijn maagkrampjes, wel vaker last van, maar nu leek hij echt veel pijn te hebben.

https://www.instagram.com/p/BSby6FXBm9j/?taken-by=tipsvoorpapas

Naar huis met een paracetamol?!

Nadat wij de situatie hadden uitgelegd, werd D door de huisarts onderzocht. De huisarts hoorde en voelde niets vreemds, maar besloot toch even overleg te voeren met de kinderarts. Nadat de hele situatie was uitgelegd, en alles was genoteerd, besloten huisarts en kinderarts om ons naar huis te sturen. We moesten D ‘maar even een paracetamol geven en kijken of het beter gaat’. Op dat moment ga je ervan uit dat de mensen die hiervoor gestudeerd hebben, dit wel het beste kunnen inschatten en luister je daar naar. Achteraf gezien hadden wij dit nooit moeten accepteren…

Contact met afdeling Kindergeneeskunde

Overdag werden wij gebeld door de afdeling Kindergeneeskunde van het ziekenhuis. Zij vroegen hoe het met D ging en gaven aan dat wij het beste konden stoppen met de paracetamol. Op die manier konden we zien wat de uitwerking zou zijn. Dat maakte op dat moment niet echt verschil. D heeft zo goed als de hele dag geslapen. Tussendoor heb ik wel zijn temperatuur nog gemeten, maar die bleef eigenlijk op 38,5 ºC. Wel iets lager dan die ochtend, maar weinig verbetering. Om 17:15 uur ging ik hem nog een keer meten en toen bleek de koorts weer gestegen te zijn naar 39,1 ºC. Ik belde meteen het ziekenhuis dat wij weer langs wilden/moesten komen. En dan is de huisartsenpost erg irritant, want we konden pas ruim anderhalf uur later terecht 🙁 .

https://www.instagram.com/p/BSdwMMkhlyX/?taken-by=tipsvoorpapas

Weer naar de HAP

En daar zaten we weer: op de Huisartsenpost. J was ondertussen door zijn Opa en Oma opgehaald en hij bleef daar ook slapen. Ook deze huisarts kon niet echt iets ontdekken en besloot weer contact op te nemen met de Kinderarts. Toen deze het verhaal aan de telefoon hoorde, schoot hij uit zijn slof. Hij vond het belachelijk (en wij ook achteraf) dat een baby van 6 weken met koorts, zonder dat deze door een kinderarts was gecontroleerd naar huis was gestuurd met een paracetamol. Ondanks de grote hoeveelheid opnames van kinderen rond dat tijdstip (5!), besloot hij meteen naar D te komen kijken. Vanwege de scheiding tussen HAP en Ziekenhuis moesten wij naar een andere kamer. Hier werd D zijn temperatuur nogmaals gemeten en kreeg hij een plaszakje om, om urine op te kunnen vangen.

De Kinderarts

En zoals beloofd was daar de Kinderarts binnen een paar minuten na het telefoontje. Hij begon met zijn excuses aan te bieden en te zeggen dat hij het belachelijk vond dat wij die ochtend zo maar naar huis waren gestuurd. Hij vertelde ons ook wat de risico’s waren. Bij koorts is er vaak sprake van een virus of een (bacteriële) infectie. Een virus is nog tot daar aan toe, maar een bacterie zou voor hersenvliesontsteking kunnen zorgen. Om erachter te komen waar D last van had, moest ‘het hele programma’ opgestart worden. Nou, ik kan je vertellen, dat hele programma dat breekt echt je hart wel even.

Het hele programma

Het hele programma hield namelijk in dat D, zodra er een triage kamer (kamer op de Spoedeisende Hulp) beschikbaar was, meteen daar naartoe moest. Hij werd direct aan de monitor gelegd en zijn hartslag, zuurstof en bloeddruk werden daarmee in de gaten gehouden. Ook werd er bloed afgenomen en werden zijn bloed en ontlasting op kweek gezet. Dat op kweek zetten duurt ongeveer 36-48 uur, dus tot die tijd zouden wij geen uitsluitsel krijgen wat er exact aan de hand was. Het bloed dat werd afgenomen werd direct naar het lab gestuurd en daar zouden wij binnen 1-2 uur de uitslag van horen.

https://www.instagram.com/p/BSfr5yFBrkV/?taken-by=tipsvoorpapas

De chaos op de triage

Nadat we deze uitleg hadden gekregen, begon ‘het hele programma’.  Het zuurstofgehalte in je bloed meten ze normaal gesproken met zo’n knijper om je vinger. Omdat dat bij zo’n klein baby’tje nog niet kan, gebruiken ze een bandje dat ze om zijn hand of voet doen. De Arts-Assistent van de afdeling Kindergeneeskunde kwam D aan de monitor aansluiten, zijn bloed afnemen en infuus aanbrengen. Het bloed afnemen en infuus aanbrengen kon gelukkig met 1 prik. Ze hadden de ader goed gevonden, want het bloed kwam er (voor een baby) nogal heftig uit. Gevolg: de benodigde buisjes waren snel gevuld, maar de handen van de Arts-Assistent zaten ook helemaal onder. Je hartslag gaat op dat moment nogal behoorlijk omhoog, maar dat was nog niet alles…

Zuurstoftekort en het verkeerde belletje

Toen zat het bandje van de zuurstofmeting blijkbaar niet goed om D zijn voetje. Het gevolg: een dalend zuurstofgehalte op de monitor. Nu kijk ik wel eens House of een andere ziekenhuisserie en een dalend zuurstofgehalte is meestal foute boel. De Arts-Assistent drukte op een belletje, zodat iemand van de verpleging het bandje goed kon doen. Nu bleek ze op de alarmbel in plaats van de ‘normale’ bel gedrukt te hebben. Het gevolg: binnen 10 seconden stond de hele kamer vol met verschrikte artsen en verpleegkundigen. Je kunt je wel voorstellen dat ik van spanning en ellende zo ongeveer door het plafond heen schoot. Wat schrok ik mij kapot. Gelukkig bleek het bandje dus niet goed te zitten en het verkeerde belletje te zijn.

 

Ik merk dat ik hier meer over wil schrijven dan dat er in 1 blog gaat passen. In de volgende blog lezen jullie dan ook hoe de ziekenhuisopname verder verliep. De belangrijkste tip die ik jullie nu mee wil geven is: luister naar je gevoel. Luister naar je gevoel en laat je niet wegsturen bij een dokter op het moment dat je baby echt niet lekker is. Als je kleintje jonger is dan 3 maanden en koorts krijgt, laat de situatie dan meteen door een Kinderarts beoordelen. De gevolgen kunnen verschrikkelijk zijn als je te lang wacht.