Koorts bij een baby – D opgenomen in het ziekenhuis (Deel 2)

Tweet

Zoals jullie in de vorige blog hebben kunnen lezen, kwamen wij vorige week nogal in een rollercoaster terecht. Nadat D midden in de nacht zo maar ineens koorts kreeg, eindigden wij tot 2 keer toe op de Huisartsenpost. Toen wij uiteindelijk werden doorverwezen naar de Spoedeisende Hulp, werd er bloed afgenomen en kwam D aan allerlei slangen en monitors te liggen. Vandaag in deel 2 meer over de bloeduitslagen, ziekenhuisopname en meer.

De bloeduitslagen

Nadat het weer wat rustiger was, en we ruim anderhalf uur op de SEH hadden gewacht, kregen we de uitslag van het bloedonderzoek. De kinderarts vertelde dat de hoeveelheid witte bloedcellen in D zijn bloed laag was. Dit kan 2 dingen betekenen: of het gaat relatief goed en D zijn weerstand is niet op volle toeren om het virus/de bacterie te bestrijden. Of D zijn lichaam had ook al zo hard moeten knokken tegen de ziekte dat de witte bloedcellen ‘op’ begonnen te raken. Gezien hoe ‘rustig’ D was, ging de Kinderarts uit van het positieve. Daarnaast werd ook nog de zogenaamde CRP-waarde gemeten. CRP is een acute fase eiwit. Op het moment dat D een ontsteking zou hebben, dan zou de waarde van dit eiwit ontzettend hoog zijn. De uitslag van het bloed wees gelukkig anders uit: de CRP-waarde was onder de 6 wat niet duidde op een ontsteking.

Ruggenmergpunctie en antibiotica

Na de uitslagen van het bloed, en wij weer enigszins gerust waren gesteld, kregen we te horen dat D minimaal 2 dagen in het ziekenhuis moest blijven. Nu moesten we namelijk de uitslagen van de bloedkweek en ontlasting nog afwachten. De Kinderarts heeft nog even getwijfeld of er een ruggenmergpunctie gedaan moest worden. Als het een bacterie-infectie zou zijn, zou dit namelijk hersenvliesontsteking kunnen veroorzaken. Door middel van de ruggenmergpunctie zou dit al snel opgespoord kunnen worden. De algehele toestand van D was volgens de dokter zo ‘goed’, dat hij de punctie uit wilde stellen. Wel kreeg D dezelfde avond nog antibiotica toegediend. Hiermee zouden we eventueel ook kunnen wachten tot de uitslag van de kweken. De Kinderarts gaf aan dat hij toch antibiotica wilde geven. Als D namelijk wel een bacterie-infectie zou hebben, dan zou zijn toestand de komende uren alleen maar verslechteren zonder antibiotica.

De opname

Ondertussen was het al 22:00 uur geweest en mochten we eindelijk naar de kinderafdeling. Of in dit geval de ‘zuigelingenafdeling’, aangezien de kinderafdeling helemaal vol lag in verband met de vele opnames die avond. D kwam ook nog eens ‘in isolatie’ te liggen. Omdat hij mogelijk een virusinfectie had, zou hij andere kindjes op de afdeling kunnen besmetten via de Verpleegkundigen. Wanneer de verpleegkundige dan ook in de kamer van J kwam, moest zij zich helemaal ‘omkleden’. Schort, handschoenen en een mondkapje. Het maakt het er allemaal niet gezelliger op zullen we maar zeggen.

Koorts en slecht drinken, dus een sonde

De eerste nacht verliep vrij rustig. Naast de antibiotica, had D ook een paracetamol gekregen, waardoor hij rustig kon slapen. We konden goed merken dat hij buikpijn had, want eten/drinken ging ook niet goed. Om hem aan te laten sterken, had hij echter op vaste tijden, vaste hoeveelheden ‘eten’ nodig. Aan de borst wilde hij niet goed wilde drinken. Daardoor kreeg hij ook nog eens een sonde. Nu is een sonde sowieso al niet fijn, maar als ze zo’n slangetje bij je 6 weken oude baby naar binnen ‘duwen’, dan breekt je hart hoor. Daarnaast moesten ze dan ook nog kijken of de sonde goed zat, dus werd er wat heen en weer ‘getrokken’ en met een spuitje lucht uit het slangetje gehaald tot er wat maaginhoud zichtbaar was (sorry voor de details hoor). Gelukkig kreeg hij wel gekolfde borstvoeding via de sonde en was zijn koorts weg.

Het Rotavirus

En toen kwam daar dinsdag aan het eind van de dag het verlossende antwoord. In de kweek van D zijn ontlasting hadden ze het Rota virus aangetroffen. Dit is een zogenaamd ‘ontlastingsvirus’ en kan via direct, en indirect, contact besmetting veroorzaken. Het paste ook bij de koorts en krampen waar D last van had. Vrijwel ieder kind krijgt wel een keer met dit virus te maken, voor de 5e verjaardag, maar D had de pech dit met 6 weken te krijgen. Mijn vermoeden is dat J de oorzaak van de besmetting is. J staat namelijk ook wel bekend als ‘Mr. Fiep’. Oftewel, als D huilt, wil J hem zijn fiep (fopspeen) geven. Aangezien een bijna 3-jarge Peuter het niet zo nauw met hygiëne neemt, denk ik dat J het virus heeft doorgegeven.

Medicijnen of uitzieken?

Nu we erachter waren wat er met D aan de hand was, was ik natuurlijk benieuwd wat er tegen gedaan kon worden. Het antwoord was heel simpel: niets. Aangezien het een virus betreft, heeft antibiotica geen zin. Het betekent dus dat D helaas wel een keer ‘te veel’ antibiotica heeft gehad op die eerste avond, maar dit was uit voorzorg. De afweging tussen mogelijk nog zieker worden, of een keer ‘te veel’ antibiotica was wat dat betreft snel gemaakt op dat moment. Omdat er verder niets tegen gedaan kon worden, moest D ‘gewoon’ even aansterken in het ziekenhuis. Op het moment dat hij zich weer beter voelde, en ook weer goed aan de borst dronk, zouden we weer naar huis mogen. Wat een opluchting was dat!

Naar huis!

Die nacht sliep B nog samen met D in het ziekenhuis en sliepen J en ik thuis. Wij vonden dat J zo veel mogelijk in zijn normale ritme moest blijven, dus sliep hij niet bij Opa en Oma, maar lekker in zijn eigen bed. De volgende dag mocht hij wel een half dagje extra naar het kinderdagverblijf. Omdat D het Rota virus had, en we er niet zeker van waren of J hier ook last van had, werd afgeraden om J mee naar het ziekenhuis te nemen. De volgende dag bracht ik J naar het KDV, haalde ik een ontbijtje voor B, en reed ik naar het ziekenhuis. Een aantal uren later hoorden wij dat we naar huis mochten! Toen ik D en B thuis had afgezet, haalde ik J op van het KDV en waren we weer compleet. J was ook heel blij zijn broertje weer te zien.

https://www.instagram.com/p/BSgd9MvhRBr/?taken-by=tipsvoorpapas

Met een sisser afgelopen

Al met al is het, achteraf gezien, dus nog met een sisser afgelopen. Voor alle (jonge) ouders die dit lezen wil ik wel meegeven: laat je nooit zo maar wegsturen. Ga vooral uit van je gevoel. Als je kindje jonger dan 3 maanden is, en koorts krijgt, eis dan dat er sowieso een kinderarts naar hem/haar kijkt. In ons geval is het uiteindelijk allemaal goed gegaan, maar ik moet er niet aan denken wat er was gebeurd als D een bacterie infectie had gehad. Dan waren we misschien wel veel verder van huis geweest en had er een hersenvliesontsteking op de loer kunnen liggen. Let dus altijd heel goed op met koorts en denk niet dat het zo maar over gaat.