Zoals in mijn vorige blog al te lezen was, heeft het eerste groeisprongetje zich al aangediend. Buiten het écht aankijken, wat je kleine spruit nu doet, begint hij zich ook écht te bewegen.
Op aanraden van het consultatiebureau (daar dadelijk meer over) leg je je baby op zijn buik zodat hij zijn nekspieren kan trainen. De eerste dagen lijkt dit nog wat moeite te kosten en is het toch wel zielig als hij met z’n kinnetje op het matras valt. Zijn nekspieren houden het niet veel langer dan een paar seconden vol. Langzaamaan lijkt het steeds wat beter te gaan en, in ons geval, kreeg de kleine man het al snel onder controle. Tot onze grote verbazing (en die van het consultatiebureau) wist hij na een weekje oefenen zijn hoofdje al ruim een minuut omhoog te houden.
Meteen maar even aanhaken op het consultatiebureau. Van allerlei mensen heb je al de gekste verhalen gehoord: het zou nooit goed zijn, ze zouden je zaken opdringen en zich overal mee bemoeien. Met enige achterdocht ga je de eerste keer naar het consultatiebureau. Allereerst wordt je kindje gewogen en opgemeten en elke keer wordt hij weer een stukje langer en zwaarder. Daarna is het tijd om te kijken hoe je kleine zich verder ontwikkeld; er wordt naar zijn bekken gekeken, naar hoe goed hij zijn hoofdje al omhoog kan houden, of hij een speeltje kan volgen met zijn ogen, etc. Aangezien onze zoon zich prima volgens de grafieken ontwikkelt van wat als “normaal” wordt gezien, waren er bij ons geen opmerkingen te melden. Voor ons geen “consternatiebureau”, maar (voorlopig) gewoon het consultatiebureau.
Een paar weken later ligt meneer lekker in zijn box te relaxen: tijd om een spelletje te gaan spelen. Gewapend met een knuffeltje en een speeltje dat geluid maakt loop je naar hem toe en begin je hem een beetje te plagen. Je ziet dat hij het naar zijn zin heeft, want hij begint naar je te lachen. Nadat je hem ook nog een beetje begint te kietelen, begint hij ineens heel hard te lachen; op een gegeven moment lacht hij zo hard dat hij spontaan de hik krijgt! Hmm, weer iets om rekening mee te gaan houden.
Na een tijdje bleef het niet bij zijn hoofdje omhoog houden en lachbuien, maar vond meneer het ook erg interessant om zich van zijn buik op zijn rug te gaan rollen; wat een trots moment is dat als vader zijnde! Je begint je te beseffen dat hij echt aan het opgroeien is. Maar als je nog maar half wist wat er de komende tijd nog meer zou gaan gebeuren…
Onderwerp volgende blog: Kruipen en de Kinderopvang
Mooie blog! Was dit een consultatiebureau van ZuidZorg?
Dank je wel! Ja, het was inderdaad een consultatiebureau van ZuidZorg (E’hoven).
Haha consternatiebureau. Gelukkig dat het een positieve ervaring was. Hier in 5 jaar tijd positieve en een paar mindere ervaringen. Ik denk dat het ook ligt aan of de persoon tegenover je een beetje bij je past. Sommige mensen hebben behoefte aan bepaalde adviezen en andere vinden dit weer zeer irritant. Heel persoonlijk dus.