De “Kerels met een Kleintje” TAG

Tweet

Je herkent vast de uitspraak “Achter elke sterke man, staat een sterkere vrouw” wel. Vaak zie je, in de wereld om ons heen, de mannen voorop lopen om zich tegen van alles en nog wat aan te bemoeien. Hierachter schuilt, in de meeste gevallen, een sterke vrouw die haar man/vriend van allerlei (ongevraagde) adviezen voorziet. Maar op een van de belangrijkste punten in het leven, die van het papa / mama worden, lopen mannen vaak toch nog hopeloos achter de feiten aan. Kijk bijvoorbeeld maar eens naar het aantal mamablogs vs papablogs, artikelen op internet over hoe een zwangerschap door te komen en het groot aantal tv-programma’s gewijd aan zwanger zijn en bevallen: dit wordt (grotendeels terecht) alleen op vrouwen/mama’s gericht.

Maar sinds vorig jaar is daar het tv programma “Kerels met een kleintje”: Een programma dat zich voornamelijk richt op hoe de papa’s to be de hele zwangerschap, bevalling en eerste weken na de bevalling ervaren. Komende dinsdag begint het nieuwe seizoen op RTL5 en ik vond dit een mooie gelegenheid om een “Kerels met een Kleintje TAG” in het leven te roepen. Het doel van deze TAG is om de mannen achter de bloggende vrouwen eens wat uit te horen over hoe zij het vaderschap ervaren. Ik trap deze nieuwe TAG uiteraard graag zelf af en ben heel benieuwd of jullie het leuk vinden om hem ook in te (laten) vullen.

De vragen

1. Waar was jij toen je hoorde dat je vrouw/vriendin zwanger was en wat ging er op dat moment door je heen?

Ik was druk aan het werk toen ik een telefoontje van vrouwlief kreeg. Normaal gesproken belt ze mij niet zonder reden zomaar midden op de dag, dus ik liep snel even naar een rustige plek op het kantoor en was benieuwd wat er aan de hand was. Toen ik de telefoon opnam zei ze: “Hallo papa”. Ik snapte niet wat ze bedoelde en dacht dat ze in plaats van haar vader, mij had gebeld en zei dit tegen haar. Ze moest heel hard lachen en vertelde mij dat ze wel degelijk de juiste had gebeld en vertelde me dat ze zwanger was. Ik wist niet waar ik het op dat moment moest zoeken, ben met een smoes naar huis vertrokken en zijn direct die dag naar de huisarts geweest om ons verder voor te laten lichten.

2. Welke afwijkend (eet)gedrag heeft jou het meeste verbaasd bij je vrouw/vriendin tijdens de zwangerschap?

De eerste paar weken dacht ik dat vrouwlief het allemaal nog wel redelijk onder controle had. Ik wist natuurlijk van andere papa’s al dat ik wel voorzichtig moest zijn met wat ik op welk moment tegen mijn zwangere vrouw moest zeggen. Wat niemand mij had verteld, was dat het ook wel eens kon gebeuren dat je op onchristelijke tijdstippen vreemd eten moest halen/maken om haar tevreden te houden. Met name de potten mayonaise waren niet aan te slepen hier. Ook heb ik me behoorlijk verbaasd over het feit dat vrouwlief 2,5 uur bezig was geweest om inktvis klaar te maken in de oven, ze vervolgens 1 hap nam, het hele boeltje uitspuugde en 2 uur ontroostbaar heeft zitten huilen…

3. Ben je (bijna) altijd meegegaan naar de afspraken bij de verloskundige en waarom wel/niet?

Omdat het, in mijn ogen, belangrijk is om zoveel mogelijk van de zwangerschap samen te beleven, ben ik bij bijna alle afspraken met de verloskundige mee geweest. In het begin was dit nog niet zo noodzakelijk, omdat vrouwlief toch nog goed ter been was, maar naarmate de zwangerschap vorderde, was het steeds vaker echt nodig dat ik mee ging. Gelukkig kan ik mijn werk flexibel indelen en was dit dan ook geen probleem. Tot op de dag van vandaag heb ik er geen spijt van dat ik overal bij ben geweest, omdat deze 9 maanden toch sneller voorbij gaan dan je denkt en ze ook niet snel weer terugkomen; zeker niet omdat dit ons eerste kindje is.

4. Wat vond je van de bevalling, vanuit papa perspectief?

In één woord omschreven: Wauw! In meerdere opzichten is dat proces echt een life changer. Het begint al met het moment dat de eerste weeën beginnen: bij vrouwlief was het al een paar weken onrustig en, omdat het ons eerste kindje is, wist vrouwlief ook niet of het nu voorweeën of echt weeën waren. Toen de échte weeën begonnen waren, begon het lange wachten. En dat is ook wat mij nog goed is bijgebleven: het lange wachten. Maar buiten het lange wachten, toch nog veel meer hoe trots ik op vrouwlief ben hoe zij zich door de bevalling heen heeft gevochten: wat is het toch moeilijk om te zien dat je vrouw zoveel pijn heeft. Maar het hoogtepunt van de bevalling is natuurlijk toch het moment dat je kindje geboren is en je hem voor het eerst vast kunt houden. Dit is echt een moment dat in mijn geheugen staat gegrift en dat ik nóóit zal vergeten! Als ik bijvoorbeeld bij Vier handen op één buik voorbij zie komen dat het kindje geboren wordt, waan ik me direct weer in het moment dat ik zelf met J voor het eerst in mijn armen stond in het ziekenhuis, wat een prachtig moment!

5. Wat vond je van de eerste weken nadat je papa was geworden?

De eerste weken na de bevalling waren toch wel behoorlijk heftig. Het begon al met de eerste dag na de bevalling; toen J geboren werd, was ik ondertussen ruim 27 uur wakker en toen moest ook alles nog geregeld worden voor de kraamhulp en de eerste familie die op bezoek wilde komen. Maar wat mij van die eerste weken nog wel het meest is bijgebleven zijn de slapeloze nachten: ik dacht dat ik in mijn studententijd toch wel iets gewend was qua weinig slapen, maar vergeleken met dit, was ik toen nog Sneeuwwitje. Ik verbaas me nog steeds dat ik überhaupt heb kunnen werken/functioneren met die onderbroken nachten.

Conclusie

Het algehele gevoel wat natuurlijk overheerst, als je eenmaal papa bent, is dat je er zo veel voor terugkrijgt. Je moet een hoop inleveren om een kindje groot te kunnen brengen, maar het verrijkt je leven echt enorm!

 

Ik ben benieuwd wat jullie van deze TAG vinden. Mocht je deze TAG willen gebruiken, mag dit uiteraard. Mocht je de vragen in willen (laten) vullen en in rubriekvorm op mijn blog terug willen zien, dan kan dit uiteraard ook!

 

Follow my blog with Bloglovin