Vanavond is het weer zo ver: om 21:30 uur komt de 2e aflevering van Kerels met een Kleintje op RTL 5. Het is dan ook weer tijd voor de 2e week van de Kerels met een Kleintje rubriek. Vandaag staat een papa centraal die, mede vanwege zijn heftige familie situatie, liever anoniem wil blijven.
De vragen
1. Waar was jij toen je hoorde dat je vrouw/vriendin zwanger was en wat ging er op dat moment door je heen?
Ik was bij haar toen wij naar de uitslag keken van de zwangerschapstest van onze oudste. Zij durfde niet te kijken en toen ik twee helder blauwe strepen zag staan Op dat moment dacht ik: Wauw. Maar tegelijk bekroop mij de angst of deze zwangerschap wel goed zou gaan omdat mijn vrouw al 3 miskramen had gehad.
Een aantal maanden na de geboorte van onze eerste kreeg mijn vrouw nog 2 miskramen en na overleg met de gynaecoloog werd eigenlijk vastgesteld dat zij niet zomaar zwanger kon raken. Ik was dan ook buitengewoon verbaasd toen ik bij een klant was en mijn vrouw mij vol ongeloof belde en zei dat het erop leek dat ze zwanger was. Een positieve test liegt niet. Maar dit kon zeker niet goed gaan. Toch wel.
En toen onze derde zich aanmeldde wist ik even echt niet meer hoe ik het had. Ik weet niet meer waar ik was maar ik weet wel dat ik dacht HOE gaan we dat doen.
2. Welke afwijkend (eet)gedrag heeft jou het meeste verbaasd bij je vrouw/vriendin tijdens de zwangerschap?
Ik ben nog steeds onder de indruk van het feit dat mijn vrouw 9 maanden kon leven op Pringles, cola en erwtensoep en dan ook nog afvallen. Dit was haar standaard zwangerschapsdieet vanaf de eerste week. Andere dingen kon zij meestal niet binnen houden.
3. Ben je (bijna) altijd meegegaan naar de afspraken bij de verloskundige en waarom wel/niet?
Naar de verloskundige ging ik niet mee. Mijn vrouw vond het prima om alleen te gaan en ik had er ook niet echt veel mee. Maar bij alle zwangerschappen liep zij al (heel) snel bij de gyneacoloog en daar ben ik de meeste afspraken wel mee geweest omdat het nogal spannend was allemaal en ik haar tot steun wilde zijn.
4. Wat vond je van de bevalling, vanuit papa perspectief?
De bevalling van de eerste zou ik bijna omschrijven als een uitje. We hadden een fijne kamer op de verlosafdeling, de bevalling werd op de afgesproken datum ingeleid en het was heel relaxed en gezellig. Ik heb heerlijk de krant gelezen. Alleen mocht ik niet van haar zijde wijken.
De tweede diende zich met 37 weken laat in de avond opeens aan. Mijn vrouw voelde zich helemaal niet goed dus we zijn in allerijl naar het ziekenhuis gegaan. Eerst leek het allemaal wel los te lopen en mochten wij weer naar huis. Maar toen ineens liet de placenta los en was het een complete chaos en paniek. Wat een bloed en voor ik het wist stond ik in een operatiepak op de O.K. naast mijn vrouw die volledig onder narcose was. Mijn zoon werd levenloos geboren en ik heb de reanimatie gezien. Het was vreselijk om te zien dat ze zo hard met hem en met mijn vrouw bezig waren om beide te redden.
Onze derde hield zich ook niet aan de geplande datum van inleiden. Onze zoon lag in het ziekenhuis waar hij een kamer met zijn moeder deelde. En met ruim 35 weken dacht zij ’s nachts dat het wel mooi geweest was in de buik van haar mama. Er was geen houden aan alleen moest mijn vrouw overgebracht naar een ander ziekenhuis. Dus 1 kind lag in ziekenhuis A en vrouw was onderweg naar ziekenhuis B met de ambulance. Ik reed achter mijn vrouw aan en hoewel zij dacht dat er nog wel weeënremmers zouden worden toegediend stond het OK team al klaar om onze dochter te halen. Na een gelukkig goede start ging het ook met haar fout en zag ik weer een kind op de reanimatietafel liggen.
5. Wat vond je van de eerste weken nadat je papa was geworden?
Ik ben bij alle kinderen de eerste drie weken na de geboorte thuis geweest. Wij waren met elkaar, en wat er in de wereld gebeurde kreeg je eigenlijk niet mee. Zeker bij de eerste waren dit zulke relaxte weken. Maar ook bij de andere twee heb ik ervan genoten alleen door de omstandigheden was het niet zo ontspannen. Die kraamweken zou ik graag overdoen.
Ik wil deze papa heel erg bedanken voor zijn openhartige verhaal. Dit verhaal geeft maar weer eens aan dat het lang niet voor iedereen vanzelfsprekend is om gezonde kleintjes te hebben. Voel je vrij om hieronder te reageren op dit heftige verhaal; de papa in kwestie zal jullie reacties lezen en ze heel erg waarderen!
Een normale bevalling heeft al impact, laat staan dit. Heftig om zo machteloos toe te moeten kijken lijkt me. Ik vraag me af of je vrouw en kinderen iets hebben overgehouden hieraan.
Ik heb ondertussen een reactie van de papa en mama:
Mama was al geschift en dat is niet goed gekomen (met een knipoog natuurlijk ). En dan de serieuze noot:
Pap: het heeft zeker zijn sporen na gelaten maar dat iedereen er gewoon nog ‘is’ weegt niet op tegen de extra zorg.