Een tijdje terug vertelde ik jullie al over mijn leaseauto. Met deze auto durf ik me ook overal te vertonen, in tegenstelling tot sommige andere auto’s waar ik “vroeger” in gereden heb. In de blog van vandaag neem ik jullie mee in een roadtrip langs mijn vroegere auto’s; helaas heb ik niet overal meer fotomateriaal van, maar dat mag de pret niet drukken :-).
Rijlessen en je rijbewijs (niet) cadeau krijgen
Vanaf het moment dat ik 18 jaar werd, ben ik direct begonnen met rijlessen. Tot die tijd had ik (uiteraard) wel een brommercertificaat en een brommer. In die tijd was het nog zo dat je voor een paar tientjes en een paar uurtjes leren je brommercertificaat kon halen; lijkt me tegenwoordig toch een stuk vervelender/duurder om een brommer te kunnen rijden. Maar goed, terug naar het rijbewijs. Omdat ik geen aparte cadeauregeling met mijn ouders had (rijbewijs bij niet roken/drugs of weet ik veel wat voor creatieve varianten de ouders verzinnen), mocht ik mijn eigen rijbewijs bekostigen. Achteraf gezien was dat wel een goede zet, want het motiveert je in de eerste plaats om extra je best te doen en daarnaast geeft het ook een goed gevoel van voldoening als je het helemaal zelf hebt kunnen bereiken/betalen.
Het rijexamen
Na exact 20,5 les (nog even snel een half uurtje voor het examen :-)), mocht ik afrijden. Mijn examinator is, tot op de dag van vandaag, echt een held. De examinatoren hebben nog al eens de naam dat ze Pietjes Precies zijn, maar deze man was echt de rust zelve, zelfs een beetje extreem. Wij stapten in de auto en het eerste wat hij deed, was zijn stoel in relax positie zetten (helemaal naar achteren en leuning ook wat in de relaxmodus). Nadat hij in de relaxmodus zat, vertelde hij dat hij een hekel heeft aan mensen die exact de maximumsnelheid rijden en dat hij waarde hecht aan overtuigende acties: niet (te) voorzichtig inhalen, maar kijken wanneer je naar links kunt en dan ook overtuigend naar links gaan. Tot op de dag van vandaag zie ik nog steeds mensen die zo voorzichtig proberen in te voegen dat ze daar alleen maar gevaar mee veroorzaken.
Toen wij weer terugkwamen bij het CBR, kwam hij erachter dat hij vergeten was te vragen of mijn ogen wel goed waren (de kentekencheck) en vroeg hij nog even of ik het kenteken van een auto verderop (meter of 5 bij ons vandaan) kon lezen; gelukkig vormde ook dat geen probleem hahaha. Tijdens de nabespreking kwam naar voren dat ik, volgens hem, “prima kan rijden” en dat ik dan ook mijn rijbewijs gehaald had. Één actie had hij een klein beetje moeite mee en dat was toen ik tussen 2 vrachtwagens doorreed (2 banen richting Tilburg, 2 banen richting Den Bosch en vrachtwagens op beide rechterbanen). Hij vond wel dat ik het vol overtuiging deed en dat dat dus ook geen reden was om mij te laten zakken. Vervolgens moest ik wel een aantal dagen wachten tot ik mijn rijbewijs bij de gemeente op kon halen en dat viel toch vies tegen. Je wilt eigenlijk meteen beginnen met autorijden!
De eerste auto
En toen was het moment daar: ik had mijn rijbewijs opgehaald en mocht nu echt gaan autorijden. Ik was samen met mijn moeder naar het gemeentehuis gegaan, zodat ik direct op de terugweg kon rijden. Op dat moment had ik zelf nog geen auto, dus mocht ik af en toe in de supercoole auto van mijn ouders rijden: een Nissan Prairie uit 1990! Ik hoor je denken: “He, welke auto?”, maar deze auto was een prima oplossing voor ons gezin; hij zag er niet uit, maar met drie “bijna-volwassen” kinderen, was zo’n extra achterbankje waar je schuin kon zitten echt een uitkomst. Daarnaast beschikte hij over een 2.0 liter benzine motor met bijna 100 PK (!).
Mijn eerste eigen auto
Nadat ik zo “verliefd” was geworden op de geweldige looks van Nissan (Prairie) besloot ik de auto van mijn opa en oma over te nemen: een Nissan Micra 1.0 uit 1988 met 4 versnellingen inclusief sportstoelen, bodykit en een spoiler! Een auto die letterlijk van een “oud” omaatje was geweest en nog geen 100.000 km op de teller had! Een schot in de roos, want het enige dat ik ooit heb moeten laten vervangen was de koppelingsplaat. Nadat deze auto origineel met een witte lak de fabriek verlaten had, vond ik het toch wel interessant als deze auto een iets andere uitstraling had. Op dat moment had mijn vader nog zijn eigen bedrijf (een lakspuiterij), waardoor ik de auto redelijk eenvoudig over kon spuiten. Ik besloot om de auto een hele vette matzwarte look te geven. Uiteraard werden de wieldoppen ook meegespoten en zorgden we voor getinte ramen op de achterste zijruiten. Ik heb lang lopen zoeken naar de foto’s die ik toen had, maar tot mijn grote teleurstelling kon ik deze niet meer terugvinden…
Toen ik mijn eerste echte baan kreeg, moest ik ongeveer 30 min rijden om daar te komen, toen werd het tijd om afscheid te nemen van deze (toch wel erg fijne) eerste auto. Met pijn in m’n hart heb ik hem via Marktplaats verkocht en kwam er een degelijke auto voor terug. Welke dat was en welke vijf (!) andere auto’s ik in de tijd tot aan mijn Seat Leon heb gereden, lees je zondag in de volgende blog!
Leuk! Leuk! Ik heb rijles gehad in een bmw 318, daarna een volvo 740 uit 88, een grote grijze station. Daarna een volvo 240 uit 84, super vet. Zelfs de optie lijst was een optie, ook geen stuurbekrachtiging dus. Daarna kocht ik mijn fiat barchetta uit 95, een van de aller eerste ❤ en onze gezins auto nu is een Toyota avensis, super blij mee.
Mathiske’s mama blog recently posted…Is het al tijd voor vakantie?
Die volvo’s zijn ook wel classic (en een beetje fout hahaha). Die barchetta is een heerlijk autootje vooral in de zomer natuurlijk.
Toyota Avensis is ook wel prima auto toch, lekker ruim en Toyota rijdt prima!