Het is eigenlijk not done om je baby niet leuk te vinden. Je kunt weinig met baby’s hebben, maar als het je eigen kindje is, dan is dat toch anders. En het klopt, je eigen baby is sowieso anders, dan een baby die niet van jou is. Maar of daarmee de babyperiode ook een leuke periode is, dat is maar de vraag…
Inhoudsopgave
Net na de geboorte
De periode net na de geboorte van je kindje is (meestal) een leuke periode. Je bent blij dat je kindje er eindelijk is, het bezoek en de cadeautjes zijn allemaal leuk en alles is nieuw. Daarnaast komt er bezoek over de vloer, eet iedereen beschuit met muisjes en zit je vooral op een roze (of blauwe) wolk. Maar is het nog wel zo leuk als alles na een paar weken weer ‘normaal’ is?
Taboe?
Volgens mij rust er ook een beetje taboe op het negatief zijn over baby’s. Baby’s zijn lief, maken leuke geluidjes en zijn nog zo lekker onschuldig. Ik moet toegeven, ik zag ook weer erg uit naar de babyperiode van D; want J was al zo snel groot geworden. Blijkbaar heb ik nogal het een en ander van de babyperiode van J van mijn harde schijf kunnen halen. De babyperiode is namelijk helemaal niet zo leuk, om meerdere redenen.
Korte nachtrust
Als je ‘nieuwe’ ouders vraagt hoe het met ze gaat, krijg je waarschijnlijk het antwoord: “Moe”. De korte nachten die een baby met zich meebrengen zijn vermoeiend. Het is niet zozeer het aantal uren dat je slaapt, maar meer de uren achter elkaar. Vooral de eerste paar weken is het elke 2/3 uur feest. Dit is in ieder geval bij allebei onze zoons het geval (geweest).
Weer aan het werk
De korte nachtrust an sich is op zich nog niet zo heel erg. Het probleem is meer dat je (als Papa) bijna direct weer aan het werk moet. In Nederland krijgt de Papa nog steeds maar 2 dagen (betaald) Kraamverlof, zoals je eerder kon lezen. Maar na dat Kraamverlof, moet je weer aan het werk. De combinatie van korte nachten met werk vind ik toch wel het zwaarste. Je merkt aan alles dat je niet altijd je concentratie er bij kunt houden. Ook ben je vaak wat prikkelbaarder.
Prikkelbaarder
Niet alleen ben je op je werk vaak prikkelbaarder, thuis zullen de irritaties zich ook sneller uiten. Het is vaak een combinatie van gebrek aan slaap, het werk dat gewoon doorgaat en onbegrip die voor de nodige spanningen kunnen zorgen. Als er dan ook nog een huilende baby om de hoek komt kijken, kan dit wel eens ruzie veroorzaken. En natuurlijk valt er voor beide ‘partijen’ (Papa vs Mama) heel wat te zeggen. Bij ons is B druk bezig met de baby, de peuter, slaaptekort en huishouden. Ik ben druk met slaaptekort en werken. Allebei zwaar, maar het is vaak lastig om dat van elkaar in te zien. We proberen hier dan, zo goed en kwaad als het kan, ook mee om te gaan.
Huilen
Maar waar ik nog de meeste moeite mee heb, is het huilen. Baby’s huilen om werkelijk alles (lijkt het). Logisch natuurlijk, want dat is de enige manier waarop ze duidelijk kunnen maken dat ze het ergens niet mee eens zijn. Maar daarom niet minder vervelend. Nu kan ik sowieso niet zo tegen ‘vervelende geluiden’, dus dat helpt natuurlijk niet echt mee. Ik kan soms echt boos worden als iemand zit te smakken of, ‘overdreven’ krakend, chips zit te eten. Het slaat eigenlijk nergens op, maar toch voelt het zo. Nu is D echt geen huilbaby, maar als hij echt een aantal minuten achter elkaar huilt, voel ik boosheid opkomen. Ik ga dan maar een rondje met hem door huis lopen en dan zakt het gelukkig wel weer.
Een Baby of een Peuter?
Als je mij dus vraagt wat ik liever heb: een Baby of een Peuter, dan is de keuze snel gemaakt. Doe mij maar een Peuter. Ik zeg altijd maar: een Baby schreeuwt, huilt, poept en piest, maar daar houdt het dan ook wel mee op. En natuurlijk is een Baby lief en schattig, maar je kunt er ook zo weinig mee. Tegen een Peuter kun je praten en krijg je een (enigszins) fatsoenlijk antwoord terug. Daarnaast kun je echt dingen gaan ondernemen met een Peuter.
Is dan alles kommer en kwel?
Nee, natuurlijk zijn er ook mooie dingen. Als je naar die kleine man kijkt, blijft het heel bijzonder. Van een klein zaadje en eitje in de buik naar een volgroeide baby; het blijft bizar hoe dat zo groeit in 9 maanden. De grote ogen van een baby waar je verliefd op wordt en alle nieuwe dingen die hij in een korte periode leert en gaat leren. Maar als ik heel eerlijk ben, van mij mag die babyperiode zo wel weer voorbij zijn, zodat ik lekker met die 2 mannen kan voetballen en andere ‘mannen-dingen’ doen.
Wat vind/vond jij van de babyperiode. Is dit wel een leuke periode of kijk/keek jij ook meer uit naar het moment dat je echt dingen met de kleine kan/kon gaan doen?
Haha, zo herkenbaar. Ik zeg wel eens; als je ze met drie kunt krijgen zou ik nog best een tweede kind willen, maar nog een keer die babytijd… nee, dank je. Ik vind baby’s erg leuk, maar dan bij een ander… 😉 Ik vond het ergste dat je niet altijd snapt wat er aan de hand is en dat je er 24/7 op moet letten.
Lilian recently posted…A hamsterlife – een half jaar later
Ja, dat is inderdaad een van de zwaardere dingen; je kunt echt bijna geen seconde alleen laten, zeker nu met 2 kids wordt dat alleen maar moeilijker
Ik vind baby’s niets aan. Daar ik heb het gezegd 🙂 Ik vond dat fragiele en hulpeloze maar eng. Nee geef mij maar een peuter 🙂
Haha, speak your mind! Dat fragiele kan ik nog wel aan, maar inderdaad dat hulpeloze enzo… Een peuter is toch een stuk makkelijker (meestal)
Ik snap het wel een beetje. Als mama had ik vanaf dag 1 wel door wat onze Marcel wilde maar zijn papa vond het moeilijk en die vindt hem nu als dreumes veel leuker 🙂 ik mis de baby tijd wel. Nu sliep M in de kraamweek al door en hoefde ik niet te werken dus ik heb makkelijk praten.
Dat doorslapen en niet werken scheelt denk ik wel ja. Het is meer een combinatie van alle dingen, waardoor je weinig kunt hebben en snel geïrriteerd raakt.
Ik vind het heerlijk dat Liam nu gewoon zegt wat hij wil en wat vooral niet. Dat hij rondloopt en je er leuke dingen mee kan doen. Maar ik moet ook eerlijk toegeven dat ik mijn baby ook heel erg mis. Dit komt misschien ook wel omdat ik bijna anderhalf jaar niet goed in mijn vel zat. En dus die babytijd nog heel graag weer zou willen. Volgend jaar misschien weer???
Mèlanie recently posted…Nijntjes avonturen groot en klein…
Kan me voorstellen dat je het wel echt mist als je niet lekker in je vel zat die periode. Ik ben benieuwd of je er volgend jaar van kan/mag genieten; komt vast goed
Haha ik begrijp je helemaal en helemaal als papa zijnde. Mijn man is ook gebroken. Ik vind dat iedere periode zijn leuke en minder leuke kanten heeft en zou zelf het knuffelen met mijn baby voor geen goud willen missen maar dat huilen mag wel geschrapt worden haha. Overigens bestaat er zoiets als Dunstan baby taal. Misschien heb je er iets aan? Voor mij werkte het wel.
Ik zal eens kijken; ben wel nieuwsgierig!
Ja. Ik heb het waarschijnlijk iets te vaak eerlijk verteld aan anderen, maar ik vond die eerste 6 weken niet oke. Inderdaad die eerste 10 dagen wel, maar daarna was het zo zwaar qua slapen, werken en wennen… Dus heel erg blij dat onze dochter nu twee jaar is. Dus bedankt voor je eerlijkheid : )
Hermine Snellink recently posted…Day in the Life | Anne Floor & Wouter
Ik ben inderdaad ook blij dat J nu bijna 3 is, maar deze periode met D is echt wel heftig…
Ik vond het huilen ook zwaar. Op een gegeven moment hoorde ik zelfs huilen als ze stil waren…
Vlijtig Liesje recently posted…5 manieren om geld en energie te besparen bij het koken
Fantoomhuilen; ik kan me het helemaal voorstellen
Aangezien wij dus die eerste periode helemaal geen roze wolk hebben beleefd vind ik het moeilijk om te zeggen. Ja een peuter is echt geweldig, maar ik kan echt niet wachten tot ik dit keer hopelijk wel een roze wolk ervaar. De eerste 1,5 jaar van Fay haar leven waren donker voor me. Dit keer anders I hope!
Nicole recently posted…3x vrolijke bloempotten & blogfeestje 9
Laten we daar vanuit gaan en hopen dat het inderdaad een hele mooie periode gaat worden!
Heel herkenbaar en ook dapper dat je dit zo opschrijft. Naar mijn idee rust er een behoorlijk taboe op. Mijn dochter was als baby zo klein en fragiel, daardoor was ik echt overbezorgd. En dat huilen terwijl je als ouder niet weet wat er aan de hand is vond ik ook vreselijk. Ik vind het alleen maar leuker worden nu dochter ouder is, kan duidelijk maken wat er is en wat minder hulpeloos is.
Thanks en dat hulpeloze en niet weten wat er is, vind ik nog het lastigste
Ik vond de babytijd van onze tweeling superlief maar ook wel vermoeiend. Ze sliepen overdag toch in de box omdat ik met mijn ms en addison niet steeds op en neer naar boven kon. Hoe ouder dat ze werden hoe makkelijker het werd (ze zijn nu inmiddels 3 jaar dus lekker ondernemend). Wat ikzelf de vreselijkste dag vond, en die vergeet ik nooit meer, was dat ze ziek waren geworden omdat iemand met een strontziek kind hier was gekomen terwijl ze wisten dat dat niet handig en nog eens niet gaaf omdat ik dus een slechte weerstand heb. Die dag had ik van de tweeling 23 spuitluiers. Aan het einde van de dag kon ik niet meer. gelukkig was mijn moeder komen helpen. Ik kon wel janken van vermoeidheid. Ze waren toen geloof ik rond 1,5 jaar ofzo. Dus het is wel ideaal dat ze inmiddels al een hele tijd zindelijk zijn haha. En het wordt alleen maar makkelijker denk ik omdat ze steeds meer zelf kunnen gaan doen en ik ze makkelijker ergens mee naar toe kan nemen zonder hulp.
Een tweeling in combinatie met je addison en ms is sowieso al zwaar natuurlijk, maar als er dan ook nog zoiets bijkomt… pfff. Fijn dat ze nu zindelijk zijn en dan is deze periode helemaal wat beter te handelen he