Janken bij het Consultatiebureau

Tweet

Afgelopen maandag was het weer zover: een bezoekje aan het Consultatiebureau. S is ondertussen 14 maanden oud en D is net 3 jaar geworden. Voor beiden mochten we dus opdraven, inclusief de nodige metingen en vaccinaties. Uiteraard waren beide heren de afgelopen dagen al niet helemaal fit, dus het was een “recipe for disaster”…

Zelf maar een afspraak maken

Eigenlijk ging het vóór de afspraak al mis. Normaal gesproken krijgen we altijd een uitnodiging, maar nu bleef het wel erg lang stil. Toen S net 1 was geworden, besloot ik zelf maar eens te gaan bellen. Verbaasd omdat ik zelf belde, plande het afsprakenbureau een afspraak in. Wel kon ik pas ruim 2 maanden later terecht… En dan ook echt alleen maar op een onmogelijk tijdstip (om half 4 ‘s middags dus).

De 11 maanden afspraak bij 14 maanden

Nu was het deze week dan zover. Tijd voor de 11 maanden afspraak van S (terwijl hij dus nu 14 maanden is) en de afspraak voor 3 jaar van D. In het vaccinatieschema had ik al gezien dat S weer aan de beurt was. Normaal gesproken zou hij nu dus de 14 maanden vaccinaties (BMR en Meningokokken prik) krijgen, maar hij had zijn vaccinaties van 11 maanden ( DKTP-Hib-HepB en Pneumokokken prik) nog niet gehad. Maar goed, voor het zover was mochten de heren eerst door de lengte en gewicht keuring heen. En daar begon de ellende…

Het supermarktsyndroom, maar dan bij het Consultatiebureau

Iedereen kent de situatie wel: je kind wil in de supermarkt per se iets hebben, maar hij/zij krijgt het niet. Op dat moment slaan alle stoppen door en heb je binnen no-time de beruchte “Janken in de Supermarkt” situatie… Toen wij bij de meetlat en weegschaal van het Consultatiebureau aankwamen, sloegen er bij D ook een aantal stoppen door. Vanuit het niets begon hij te schreeuwen en te huilen en alleen maar NEE!!! te roepen. Volgens mij is het echt een fase, want hij staat ook doodsangsten uit als hij een mier ziet lopen.

The negotiator 2.0

Ik waande mij net een onderhandelaar in een gijzelingssituatie. Na minuten ‘lullen als brugman’, en de nodige dreigementen (sstt…), besloot hij toch op de weegschaal te gaan staan. Een keurige 13,5 kg wat net wat onder het gemiddelde is voor zijn leeftijd. Het meten onder de meetlat ging een stuk lastiger. Uiteindelijk heb ik hem maar opgepakt en al schreeuwend in de ‘meetbak’ gelegd waarna we zagen dat hij 96 cm is op dit moment (ook net wat onder het gemiddelde). Qua groei was er dus weinig mis met hem.

Een voorbeeldige dreumes

In tegenstelling tot zijn grotere broer, gedroeg S zich echt voorbeeldig! Zonder te klagen op de weegschaal (precies 10 kg) en in de meetbak (77 cm). Alleen zijn hoofdomtrek meten kostte iets meer moeite, maar dat snap ik nog wel. Aangekomen bij de verpleegkundige was er ook weinig aan de hand. Hij liet keurig zien al met blokjes te kunnen spelen en liep de hele kamer door. Ook “Papa” en “Mama” kwamen er vlekkeloos uit en hij huilde maar een minuutje na de 2 vaccinaties. Het kan dus wel… 🙂

Wachten met 3 vermoeide, gefrustreerde kids

Nadat we klaar waren bij de verpleegkundige, mochten we weer plaatsnemen in de wachtkamer. Eigenlijk zouden we aansluitend meteen naar de Kinderarts met D kunnen, maar die was blijkbaar nog niet klaar. Het gevolg: we zaten met 3 vermoeide en gefrustreerde kinderen te wachten. Zoals je eerder al kunt lezen, is het lastig zat om ze alledrie (evenveel) aandacht te geven en dat was ook nu weer lastig zat. Na 20 minuten was het dan eindelijk zo ver: tijd voor het laatste gedeelte.

Met de Peuter naar de Kinderarts

Na het wachten mochten we dus nog op audiëntie bij de kinderarts voor D. Bij 3 jaar moeten kinderen laten zien dat ze blokjes in een vormenstoof kunnen doen en moeten ze een treintje van blokjes maken. Met wat tegenzin deed hij dat uiteindelijk wel, maar toen was het tijd om naar zijn longen te luisteren en de ogentest. Hij zag de stethoscoop en zette het meteen op een schreeuwen. Na een paar pogingen besloten we dat maar te laten voor wat het was en deden we een poging voor de ogentest.

Hele ouderwetste plaatjes en het piratenspel

Toen J (nu bijna 6) voor het eerst de ogentest moest doen was dit ook al een fiasco. Hij weigerde de ‘piratenbril’ op te zetten en we mochten een 2e keer terugkomen. Nou, bij D was het niet veel anders… Hij was natuurlijk nog in paniek over die stethoscoop en weigerde dus ook de bril op te zetten. De kinderarts deed nog haar best om er een piratenspel van te maken, maar D had er geen trek in. Toen moest ik uiteindelijk maar een hand voor z’n ogen houden en dat ging redelijk. Het volgende probleem tekende zich aan: ouderwetse plaatjes in de ogentest.

Een nieuwe ogentest is echt nodig

Bij J verbaasde ik me al over de plaatjes van de ogentest. Een auto die uit de jaren 20 stamt, een hond die meer op een giraf lijkt en een klok uit het stenen tijdperk. Erg modern is het allemaal niet… Bij J hebben we hier nog apart op geoefend, maar bij D waren we dit natuurlijk helemaal vergeten. Als ik het Consultatiebureau was, zou ik de plaatjes eens wat meer van dit decennium maken. Zet er eens een raceauto, een tablet en een achtbaan op ofzo. Maar goed, terug naar het moment zelf. D wist dus niet op 5 meter afstand te zeggen dat het een laars was die op de 2e regel stond. En niet omdat hij het niet kon zien, maar omdat hij niet snapte wat het was. Conclusie: we mogen over 2 weken weer terug voor een herkansing bij het Consultatiebureau 🙁

Hoe zijn jouw ervaringen met het Consultatiebureau? Werkten jouw kids ook nooit mee, of was het Consternatiebureau zelf het probleem? Of heb jij alleen maar positieve ervaringen?