Eerste keer Papa worden – De Bevalling

Tweet

In de vorige delen van de ‘Eerste keer Papa worden’ hebben we de hele zwangerschap al besproken. Hoe je op een originele manier kunt vertellen of het een jongen of een meisje wordt. En ook de termen Nesteldrang en Babyuitzet zijn al voorbij gekomen. Maar, om het nieuwe jaar goed te beginnen, gaan we het deze keer over het belangrijkste onderdeel van de zwangerschap hebben. Over een paar weken is het hier voor de tweede keer zover: De Bevalling.

Laat je niet gek maken

Waarschijnlijk heeft je wederhelft allerlei soorten horrorverhalen voorbij horen komen. Begrijp me niet verkeerd, het is goed om je voor te bereiden op een bevalling, maar laat je niet gek maken. Uiteindelijk loopt het zoals het loopt en kun je er het beste voor zorgen dat je zo ontspannen mogelijk bent. Als Papa in spe zijnde is zo’n bevalling wel een lastig iets. Want wat kun je nu eigenlijk doen? To be honest: niet echt veel. Het beste dat je kunt doen is er voor je vrouw zijn en vooral vragen wat op dat moment het beste is. Wil ze dat jij je mond houdt, doe dat dan. Wil ze dat je over haar rug aait, doe dat dan. Je kunt nog zoveel plannen van tevoren, uiteindelijk weet je pas echt wat er nodig is, als het eenmaal zo ver is.

Oefenweeën of de echte bevalling?

En dan is daar het moment van de bevalling. Althans, na 3 weken schijnweeën/oefenweeën wist B niet zeker of het nu echt begonnen was. Rond een uur of 7 ‘s avonds kreeg B last van haar buik. Het voelde hetzelfde als de oefenweeën die zij de weken daarvoor al had gehad, maar nu trokken ze niet weg na een paar uur. B besloot onder de douche te gaan staan zodat de pijn wat beter te verdragen was. Na bijna een uur onder de douche te hebben gestaan, leek de buikpijn wat te zakken. B wilde de douche uitzetten en in bed gaan liggen. Maar het moment dat het warme water uitging, kwam de buikpijn (wat dus weeën bleken te zijn) in alle hevigheid terug. B besloot toen maar in bad te gaan liggen.

De vluchttas

Met al ruim 3 weken oefenweeën achter de rug, stond de vluchttas al lang en breed klaar. Als je wederhelft in het ziekenhuis gaat bevallen, heb je een vluchttas sowieso nodig. Maar aan de andere kant is het ook handig om die klaar te hebben staan als je thuis wilt bevallen. Het kan namelijk gebeuren dat je toch naar het ziekenhuis moet, mocht er iets niet helemaal volgens plan gaan. Bij bijna elke mamablogger staat wel een vluchttaslijst online. Maar wat moet je als Papa to be nu echt meenemen? Het is sowieso verstandig om zelf ook wat extra kleding mee te nemen. Zo’n bevalling kan nog wel eens wat tijd in beslag te nemen.

Jezelf bezig houden

Maar naast wat extra kleding voor jezelf, als Papa, moet je ook zeker wat ontspannends mee nemen. Neem bijvoorbeeld je tablet mee, een aantal boeken en wat muziek. Vergeet ook zeker niet om je oplader(s) mee te nemen. Neem daarnaast ook een goede portie geduld mee. Een bevalling is voor een man namelijk behoorlijk wachten. Tijdens de bevalling van J kon B tussen de weeën door een minidutje doen, maar dat zat er voor deze Papa niet in. En de belangrijkste, gouden tip, is toch wel: neem een lekkere kussen mee. De stoelen in het ziekenhuis zijn nou niet bepaald geweldig, dus een beetje extra comfort is nooit weg.

De bevalling zelf

Terug naar de bevalling zelf. Toen B in bad lag, ging ik de iPad maar even halen. Want de pijn was toch behoorlijk aanwezig en dan is een beetje afleiding op de iPad zeer welkom. We keken flauwe Failcompilatie filmpjes, waar mensen de meeste gekke capriolen uithaalden. Toen het ongeveer 2:30 uur was, vond B het wel welletjes geweest. Ze wilde niet meer in bad liggen, maar wilde het bed opzoeken. Maar toen ze uit bad stapte, merkte ze dat de weeën nog heviger en korter op elkaar waren. We besloten het ziekenhuis te bellen en mochten meteen komen. Dat moment zal ik mij de rest van mijn leven blijven herinneren. Het is het moment dat je beseft dat het de laatste keer is dat je met z’n tweeën thuis weggaat en met z’n drieën weer thuis terugkomt, heel bijzonder.

Het ziekenhuis

Gelukkig ligt het ziekenhuis op minder dan 5 min rijden van ons huis, dus waren we heel snel bij het ziekenhuis. Tijdens de informatieavond hadden we al gehoord dat we bij de Eerste Hulp mochten parkeren. Dat is trouwens ook nog handig om te weten: bij de meeste SEH-posten moet je een blauwe parkeerschijf achter je raam leggen, vergeet deze dan ook niet! Aangekomen bij het ziekenhuis zette ik mijn auto pontificaal voor de ingang. Ik rende naar binnen en pakte een rolstoel voor B. Nadat ze uitgeput uit de auto in de rolstoel zat, parkeerde ik snel de auto en konden we op naar de verloskamers.

Wachten en zenuwen

En dan begint het lange wachten. Toen we bij de verloskamers kwamen, bleek B 3 cm ontsluiting te hebben. Dat was ongeveer 8(!) uur nadat de eerste weeën begonnen waren. Dit beloofde nog een lange nacht te worden… Tijdens dat wachten probeer je er zo goed en zo kwaad als het kan te zijn voor je vrouw. Je vrouw wordt er alleen niet echt gezelliger op. In het begin kan ze nog best aardig zijn en normaal vragen of je iets wilt doen, maar dat wordt anders. Gelukkig deed de verpleegkundige van het ziekenhuis blijkbaar wel precies wat B vroeg. Het wachten op de verloskundige is wel vervelend. Die komt namelijk 1 keer in de zoveel tijd controleren hoe het gaat. Dit duurde B toch vaak net wat te lang, waardoor ik de gang op werd gestuurd om de verloskundige te zoeken.

Het grote moment

De uren in het ziekenhuis leken dagen te duren… De verloskundige van de nachtdienst was een hele aardige Belgische dame die B goed rustig kreeg. Maar toen ze volledige ontsluiting had, moest er strenger opgetreden worden. Toen was daad de wissel van de wacht  van de verloskundige met een strengere verloskundige. Tijdens de laatste weeën voor de persweeën zakte de hartslag van J telkens wat weg. De strenge verloskundige maakte B heel erg duidelijk dat ze nu echt door moest zetten, anders moest zij gaan helpen met het halen van J met ‘alle gevolgen’ van dien. Daar zat B niet echt op te wachten en na amper 12 minuten persweeën was J daar! Ruim 3,5 kg en 51 cm lang werd hij, nu bijna 3 jaar geleden, geboren. Wat er precies op dat moment door me heen ging weet ik niet meer, maar het was een gevoel dat ik nog nooit had ervaren…

En dan ben je ineens Papa. En nu? Meer over de periode na de bevalling lees je in het volgende deel van de Eerste keer Papa worden.

 

Hoe heb jij de bevalling ervaren? Viel het mee of viel het tegen en wat zou je de volgende keer anders doen?